VRIJDAG 13 JUNI:
Dit hebben Xavi en Iniesta nog nooit meegemaakt: 85% balbezit en niet één doelpunt maken. Het betonvoetbal van Van Gaal rendeert. Ron Vlaar, Stefan de Vrij en Bruno Martins Indi regeren met ijzeren hand. Oranje kent zelfs een droomstart van haar WK-campagne: in de 79e minuut stuurt Wesley Sneijder met een ultieme pass Arjen Robben de diepte in. Robben maakt nu wèl de juiste keuze: hij omspeelt Casillas en schuift de bal rustig in het doel. De internationale sportpers roemt na afloop Van Gaal; er wordt een vergelijk getrokken met de vroegere catenaccio-koning, Helenio Herrera, legendarisch trainer van het Inter van de jaren zestig. Dezelfde avond nog zegt Stefan de Vrij Lazio af en tekent voor vier jaar bij Juventus. Ook Bruno Martins Indi maakt een avondtransfer. Hij zal Van Gaal de komende jaren vergezellen bij Manchester United.

WOENSDAG 18 JUNI:
Van Gaal verrast en stelt een compleet B-Team op. Er wordt vol op de aanval gespeeld en Oranje vernedert Australië met 6-0. Memphis Depay scoort 4x. De vertegenwoordigers van Barcelona en Real Madrid vechten ’s avonds letterlijk in het Oranje-hotel teneinde Depay als eerste te kunnen benaderen, maar Depay maakt later die avond doodleuk bekend zijn contract bij PSV met 4 jaar te gaan verlengen. Hij is er nog niet klaar voor om De Herdgang te verlaten: het broodje bal en de kippensoep zullen in Nou Camp en Bernabeu nooit kunnen tippen aan de bereidingswijze van de familie Van Kemenade.

MAANDAG 23 JUNI:
Nederland en Chili zijn beiden al geplaatst voor de tweede ronde (ook Chili heeft Spanje verslagen). Omdat Chili slechts met 2-0 van Australië won, ligt Oranje in pole-position voor de eerste plek in de groep. Belangrijk, want groepswinst betekent het ontlopen van Brazilië in de achtste finales. Van Gaal stelt nu weer zijn sterkste elf op. Het wordt een draak van een wedstrijd met nauwelijks kansen voor beide ploegen: 0-0. Oranje 1, Chili 2.

ZONDAG 29 JUNI:
Oranje stuit toch op Brazilië. Volkomen onverwacht heeft Brazilië in zijn laatste poulewedstrijd met 0-1 verloren van Kameroen (strafschop Eto’o), waardoor Kroatië poulewinnaar werd en Brazilië op plek 2 is geëindigd.
Het is heet in Fortaleza (letterlijk en figuurlijk); de Braziliaanse supporters doen er alles aan om Brazilië alsnog naar de wereldtitel te schreeuwen. Van Gaal speelt opnieuw catenaccio. Oranje blijft makkelijk overeind. Daley Blind leest nog steeds stripboeken en weet precies hoe hij Hulk moet uitschakelen. Ook Stefan de Vrij heeft zich goed voorbereid: zodra Fred in balbezit dreigt te komen, doet Stefan de stem van Wilma Flintstone na; van Fred vernemen we niet veel deze avond. Ook de kansen van Oranje zijn spaarzaam. Toch is Robben twee keer geniaal: zijn linker laat Julio Cesar beide keren kansloos, maar helaas belandt de bal ook 2x op de paal. Na 90 minuten is het nog steeds 0-0. In de verlenging wordt door beide ploegen weinig actie meer ondernomen. Brazilië gokt volledig op een succesvolle strafschoppenserie (en waarschijnlijk terecht). Dat Van Gaal dat ook doet, doet de wenkbrauwen in de Nederlandse huiskamers fronsen gezien ons trackrecord. In de 118e minuut lijkt het duel toch nog vroegtijdig te ontploffen: David Luiz hangt binnen de zestien overduidelijk aan het shirt van invaller Klaas-Jan Huntelaar. Penalty! Maar niet in de ogen van Walter Lopez Castellanos uit Guatemala en die gaat er over. Een schandaal!
Opnieuw krijgt Van Gaal gelijk: Oranje wint op overtuigende wijze de strafschoppenloterij. Nadat Robben, Huntelaar, Martins Indi en Kuijt (speciaal nog ingebracht in de 116e minuut) feilloos hun penalty hebben binnengeschoten, stopt Jasper Cillessen zijn tweede (na Willian nu die van Jo). Brazilië huilt: opnieuw geen wereldkampioen in eigen land. Het Uruguay van 2014 heet Nederland!

ZATERDAG 5 JULI:
Kwartfinale: Nederland-Japan. Wie heeft dit voorspeld?? Japan heeft van Italië gewonnen in de achtste finales en nog volkomen verdiend ook. En Japan zet de lijn door. Met weergaloos voetbal wordt Oranje alle kanten op gespeeld. Na 45 minuten is het 2-0 voor Japan door 2 fantastische goals van Honda. Het roer moet om en het roer gaat om: De Vrij en Martins Indi blijven in de rust achter in de kleedkamer en Depay en Huntelaar worden gebracht. Oranje gaat een soort 3-3-4 spelen met Cillessen; Janmaat, Vlaar, Blind; Clasie, Sneijder, De Jong; Robben, Huntelaar, Van Persie, Depay. Het lijkt niet goed uit te pakken. Japan snijdt nog makkelijker door de Nederlandse defensie als voor rust en raakt binnen een kwartier tweemaal de paal. Dan toch hoop in de 68e minuut: met een Arie Haan-achtige kanonskogel schiet Wesley Sneijder Oranje vanaf zo’n 30 meter naar 1-2. Vanaf dan kantelt de wedstrijd volledig. De druk die Oranje ontwikkelt, is immens en Japan komt er niet meer uit. In de 86e minuut is het Depay die naar binnen komt en vanaf rand zestien de bal in de lange hoek krult. Oef, in elk geval een verlenging afgedwongen. Maar die verlenging zal er nooit komen. Met een schitterende opening stuurt Jordy Clasie Robben naar de achterlijn. Robben heeft tijd genoeg om de bal voor zijn linkervoet te leggen en de situatie in het strafschopgebied te overzien. Met alle gevoel geeft hij een voorzetje op de tweede paal, waar Huntelaar alleen maar hoeft binnen te koppen. En dat doet hij!

WOENSDAG 9 JULI:
Nederland-Argentinië in Sao Paulo. In Marseille hadden we Dennis Bergkamp nog, nu alleen nog Jack van Gelder. De Argentijnen hebben overtuigd tot nu toe. De G4 bestaande uit Messi, Agüero, Higuain en Di Maria maken het waar en de derde wereldtitel uit de geschiedenis inclusief onsterfelijkheidsverklaring van Messi, lijkt aanstaande. Maar Van Gaal kiest opnieuw voor catenaccio. En net als tegen Spanje en Brazilië wordt het ook nu weer perfect uitgevoerd. Messi en zijn neefjes weten amper ook maar 1 kans te creëren. En wat de vorige tegenstanders van Argentinië niet konden aantonen, kunnen wij wel aantonen: het middenveld en de verdediging van de Argentijnen is pure middelmaat. Bij rust is het al 2-0 door goals van Robben en Depay (die de licht gekwetste Van Persie vervangt in de basisopstelling). Na rust wordt de voorsprong verder uitgebouwd door eerst Sneijder en daarna invaller Lens. Eindstand 4-0. Oranje kan zich opmaken voor zijn vierde WK-finale, zijn tweede tegen Duitsland.

ZONDAG 13 JULI:
Zonder spits en met een toch vrij beperkte achterhoede is Duitsland de beste ploeg van het toernooi. Kroos, Müller, Götze, Schürrle, Khedira, Schweinsteiger, Podolski, Özil: ze zijn fit, technisch begaafd, beschikken over een enorm loopvermogen. Kortom: voetballers anno 2014.
Van Gaal verrast enorm met zijn opstelling: hij speelt 4-3-3 en dus geen 5-3-2. Van Gaal verklaart zich nader voor de NOS-camera: Duitsland bezit zoveel voetbalkwaliteit dat hij bang is voor het Japan-scenario. Ook al stel je 8 verdedigers op, dan nog voetballen ze er doorheen. Dan maar ook op de eigen aanvallende kwaliteiten gokken. Een tegenslag in de warming-up: Stefan de Vrij verrekt een spier in zijn lies en kan niet spelen. Joël Veltman (tot nu toe alleen actief tegen Australië) zal zijn plaats moeten innemen. Daarmee staat er een verdedigingscentrum, zo groen als gras. Want ook Terence Kongolo speelt. Martins Indi is ’s ochtends nog getest, maar niet fit genoeg bevonden na tegen Argentinië te zijn uitgevallen met een toen op het oog lichte enkelblessure. Ron Vlaar (inderdaad als 1 van de weinigen bezig aan een wat matig toernooi na tegen Spanje nog uitstekend te zijn begonnen) wordt gepasseerd en begint op de bank. De volgende 11 gaan de grootste wedstrijd van hun leven spelen (want zo mag een WK-finale in het Maracana toch genoemd worden): Cillessen; Janmaat, Veltman, Kongolo, Blind; Clasie, Sneijder, De Jong; Robben, Van Persie, Depay. Het begin is bizar: zonder dat er een Duitser aan de bal is geweest, krijgt Nederland een strafschop. Dertig balcontacten leiden uiteindelijk tot het neerhalen van Depay in de zestien door de houten klaas Per Mertesacker. Robin van Persie (tot nu toe slechts 1x trefzeker, als invaller tegen Australië) schiet de strafschop feilloos binnen. We leiden! De rest van de eerste helft is voor Duitsland. Halverwege de eerste periode maakt Daryl Janmaat een onbeholpen overtreding op Lukas Podolski. Penalty voor Duitsland! Bastian Schweinsteiger maakt geen fout: 1-1. Op slag van rust is het vervolgens Thomas Müller die wegdraait uit de rug van Daley Blind en de 2-1 binnen schiet; Cillessen duikt niet eens.
Het begin van de tweede helft laat hetzelfde beeld zien: Duitsland is beter. Tot veel kansen leidt het niet; Veltman en Kongolo spelen prima achterin. Van Gaal moet iets doen en schroomt niet om grote namen te offeren: de onmachtige Van Persie wordt naar de kant gehaald ten faveure van Huntelaar en Leroy Fer komt in plaats van Nigel de Jong. Fer gaat samen met Sneijder achter de spits spelen, terwijl Clasie de enige controlerende middenvelder blijft. In de 84e minuut gebeurt het vervolgens: Clasie mag vrij opkomen en probeert het maar eens vanaf een meter of 25. Neuer is niet klemvast en Huntelaar blijkt ook nu een ijskonijn en tikt rustig de 2-2 binnen. In de verlenging ligt bij nagenoeg iedereen de tong op de schoenen. Er gebeurt weinig meer. Eén man is echter nog topfit. In de 116e minuut krijgt hij op rechts de bal rond de middenlijn. Iedereen weet wat zijn plan is, maar Podolski, Khedira en Höwedes kunnen hem niet stoppen. Als ook Mertesacker wordt uitgespeeld, weet Neuer dat hij kansloos is. Met de gouden linker drukt Robben af: 3-2. Het wereldgoud is voor Oranje!

MAANDAG 14 JULI:
Arjen Robben wordt uitgeroepen tot speler van het toernooi. Memphis Depay krijgt zijn Gouden Schoen uitgereikt als WK-topscorer met 6 goals.

WOENSDAG 16 JULI:
Niet alleen Amsterdam wordt aangedaan met de rondvaart, ook in plaatsen als Delft zinken nu woonboten.

Hè, wat kan dromen toch lekker zijn! Ik wil nooit meer wakker worden.

Ooit was Nigeria een Afrikaanse grootmacht die aanschurkte tegen de wereldtop. De jaren negentig zijn iconisch in de Nigeriaanse voetbalgeschiedenis.
Op het WK van 1994 in Amerika had Nigeria een kwartfinaleplaats voor het grijpen. Na in de poulefase te hebben geïmponeerd met overtuigende zeges op Bulgarije (3-0) en Griekenland (2-0) en slechts nipt (2-1) te verliezen van Argentinië, wacht in de achtste finales Italië. Nigeria overtuigt opnieuw en komt met 1-0 voor; Italië is rijp om vernederd te worden. De Nederlandse slavendrijver Clemens Westerhof (bondscoach der Nigerianen) begaat dan echter een enorme tactische blunder. In plaats van lekker aanvallend te blijven voetballen en op zoek te gaan naar meer goals, kiest hij ervoor om massaal de 1-0 voorsprong te gaan verdedigen. Italië mag de bal hebben en komt langzaam maar zeker wat beter in de wedstrijd te zitten. In de 76e minuut lijkt de beslissing alsnog te vallen: Gianfranco Zola wordt met een rode kaart van het veld gestuurd. Westerhof doet echter niets. Hij kan Italië wegcounteren, maar houdt 10 man in de zestien. Het onheil is inderdaad afgeroepen: Roberto Baggio prikt de bal er in de 89e minuut in en zorgt voor een verlenging. In die verlenging is Nigeria (nog steeds met een man meer!) mentaal gebroken en diezelfde Roberto Baggio beslist via de strafschopstip deze achtste finale. Zo eindigt de WK-editie van 1994 voor de lichting Jay-Jay Okocha, Finidi George, Sunday Oliseh, Daniel Amokachi en Rashidi Yekini. Niemand zal ooit weten tot hoever Nigeria hier had kunnen reiken.
De bloeiperiode zet zich door in 1996. Nigeria pakt Olympisch voetbalgoud met als absolute sterspeler ex-Ajacied Nwankwo Kanu.
Ook op het WK van 1998 in Frankrijk blijven de Nigerianen volwassen meeblazen met de wereldtop. In hun openingswedstrijd wordt Spanje spectaculair weggezet met 3-2, onder meer door een gigantische afstandsdreun van Sunday Oliseh. Ook nu worden de achtste finales bereikt. Die wedstrijd in de tweede ronde zal later het einde van een tijdperk blijken te zijn. Nigeria wordt weggespeeld door Denemarken: 5-1.
Sinds die tijd zijn de Nigerianen weer afgegleden naar de brede middenmoot van het mondiale voetbal. In februari vorig jaar weet men nog beslag te leggen op de Afrika Cup, maar dat zegt meer over de staat van het Afrikaanse voetbal dan over de kwaliteit van Nigeria. Afrika zou ooit de nieuwe wereldkampioen gaan leveren, zo werd gezegd, maar dan denk ik toch dat ze een planeet voor zichzelf moeten gaan beginnen.

Ghana vind ik altijd een bijzonder interessant elftal. Op de diverse jeugd-WK’s (Onder-17, Onder-19, Onder-20) zijn de Ghanezen met grote regelmaat tot in de eindfase actief. De bondscoaches van het A-team schromen vervolgens niet om zo’n nieuwe lichting toptalenten vroeg bij de hoofdmacht te betrekken.
Ook nu weer barst de Ghanese selectie van de jeugdige spelers. Interessant om te zien of en hoe die ontluiken. Gevoegd bij granieten, ervaren middenvelders als Michael Essien, Sulley Muntari, Kevin-Prince Boateng en Kwadwo Asamoah is een herhaling van de jongste Ghanese WK-prestaties (achtste finales in 2006 en kwartfinales in 2010) geenszins ondenkbaar.

Net als bij Honduras is ook bij Algerije het verleden veel te mooi om te negeren. Ook nu gaan we terug naar de Spaanse zomer van 1982.
De 40.000 toeschouwers in Gijon, waaronder niet al te veel Duitsers – zij boekten pas voor de tweede ronde – bereiden zich voor op een doelpuntenfeest onder leiding van Europa’s beste aanvaller Karl-Heinz Rummenigge. Zij krijgen echter iets heel anders te zien. Algerije verdedigt bekwaam en spits Hrubesch moet zijn meerdere erkennen in de boomlange stopper Kourichi. In de 12e minuut van de tweede helft opent Algerije de score. De fantastisch spelende middenvelder Belloumi ziet zijn schot door Schumacher gekeerd, maar in de rebound drukt Madjer de bal met een acrobatische voetbeweging in de touwen. Tien minuten na deze schok herstelt West-Duitsland het evenwicht dankzij Rummenigge, die een voorzet van Magath afrondt. Van de aftrap af wordt het echter weer 2-1 voor de Algerijnen. Assad krijgt de bal op de linkervleugel. Hij zet scherp voor naar Belloumi, die geen last van zenuwen heeft. Hoewel de Duitsers nog een afgekeurd doelpunt produceren en een kopbal van Rummenigge tegen de lat, mogen zij niet mopperen dat verdediger Merzekane verzuimt de eindstand op 3-1 te brengen.
De Algerijnen blijken in hun volgende wedstrijd niet tot een tweede stunt in staat. Er wordt verloren van het degelijke Oostenrijk, al zou een doelpunt voor de Algerijnen voor rust rechtvaardig zijn geweest.
“Wat kunnen die lui fantastisch voetballen.” Was getekend: aandachtig toeschouwer Franz Beckenbauer in de rust van Algerije’s derde wedstrijd tegen Chili (stand: 3-0; Louis zou ervoor tekenen!). Assad scoort al na 7 minuten en na een half uur passeert de Chileense verdediger Valenzuela, gehinderd door Assad, zijn eigen doelman Osben. Door Bensaoula wordt het 3-0. Chili herstelt zich in de tweede helft. De achterstand wordt tot 3-2 teruggebracht, maar de belangrijke punten blijven in handen van Algerije.
Dat Algerije vervolgens toch sneuvelt in de poulefase door het Bedrog van Gijon (het verbond tussen West-Duitsland en Oostenrijk) mag als bekend worden verondersteld. Een zwarte bladzijde in de WK-geschiedenis. Maar de spelers van het Algerije van 1982 zullen voor altijd levende legendes zijn.