Moet ik u echt vermoeien met een verhandeling over de kansen van Honduras en op u een analyse loslaten van een ploeg wiens grootste ster bij Stoke City speelt?
Liever neem ik u mee terug naar de zomer van 1982. De zomer waarin 11 Hondurezen hun land voorgoed op de wereldkaart zetten. Waar aartsvijand en buurland El Salvador door een 10-1 nederlaag tegen Hongarije zichzelf voor schut zet, speelt Honduras een fantastisch WK in Spanje.
Een zwaardere openingswedstrijd is niet denkbaar: in Valencia tegen gastland Spanje waar de verwachtingen torenhoog zijn. Het arme Honduras zou in wedstrijd 1 als kanonnenvoer gaan dienen. Het liep anders. De spelers uit Midden-Amerika vangen de eerste stormlopen van Spaanse kant bekwaam op en plotseling wordt het stil in Valencia. Honduras neemt de leiding. Zelaya maakt het doelpunt, dat Spanje in rouw dompelt.
Het vervolg laat zich raden. Nerveus en ongecontroleerd aanvallende Spanjaarden en een steeds solider wordende defensie van Honduras, waarin libero Costly uitblinkt. Ook Gilberto Yearwood, een bij het Spaanse Alicante spelende middenvelder, doet voortreffelijke dingen met de bal, evenals spelverdeler Madariaga, die de onstuimige spits Betancourt gemakkelijk weet te vinden.
Spanje ziet geen kans een goed lopende combinatie op te bouwen en probeert daarom een strafschop te forceren. Die opzet lukt in de 20e minuut van de tweede helft. Scheidsrechter Itthuralde ziet in de duikeling van Saura over de benen van Villegas een overtreding van de Honduras-speler en wijst naar de stip. Lopez Ufarte voltrekt het vonnis, waardoor Spanje een nederlaag bespaard blijft.
Ook in de tweede wedstrijd blijft Honduras zich in de kijker spelen. Het team van bondscoach Herrera boekt zijn tweede gelijkspel, nu ten koste van Noord-Ierland, dat over deze uitslag heel wat minder te spreken is dan over hun eerdere 0-0 tegen Joegoslavië. Nadat Armstrong, de beste man bij de Noordieren, doelman Arzu met veel moeite tot overgave heeft gedwongen, wordt hij van een tweede treffer afgehouden door de paal. Het Middenamerikaanse team put daaruit moed en slaat in de tweede helft toe. Eerst redt doelman Pat Jennings prachtig bij een kopbal van de gevaarlijke Betancourt, maar tegen de vlak daaropvolgende kopbal van invaller Laing staat hij machteloos. Wat de Noordieren het laatste half uur ook proberen, Honduras met Gilberto Yearwood, Madariaga en Figueroa als sterke middenvelders, geeft geen krimp.
Toch eindigt het toernooi voor het moedige Honduras in de poulefase, op dramatische wijze. Doelman Arzu ligt huilend op het gras nadat hij twee minuten vóór het einde van de wedstrijd door een strafschop is verslagen. Petrovic voert het vonnis namens Joegoslavië uit. Het is de verdienste van invaller Sestic, dat hij op de valreep twee man in de luren legt, het strafschopgebied binnendringt en over het gestrekte been van Villegas zeilt. Joegoslavië, dat bij een gelijkspel meteen naar huis had gekund (maar later toch sneuvelt door de winst van Noord-Ierland op Spanje), kan zijn geluk niet op. Honduras verdient echter alle applaus, want het team heeft zich ook nu weer magnifiek geweerd. Doelman Pantelic moet zelfs twee prachtige reddingen verrichten om Gilberto Yearwood, die in de slotfase uit het veld wordt gestuurd, te stuiten.
Kan de huidige lichting in de voetsporen treden van de groep van 1982? Als Costly, Zelaya, Yearwood en Betancourt als inspiratie dienen, is niets onmogelijk.

Wie 2 jaar geleden de verwachtingen had mogen uitspreken over de Mexicaanse prestaties op het WK 2014, zou ongetwijfeld hebben geroepen dat de Mexicanen wel eens de verrassing van het toernooi zouden kunnen worden en zomaar heel ver zouden kunnen reiken. Maar het is geen zomer 2012 meer, het is (bijna) zomer 2014.
Vier jaar geleden, op het vorige WK, kondigde zich al een nieuwe bloeiperiode voor de Mexicanen aan. Onder leiding van het nieuwe supertalent Javier Hernandez (toen net getransfereerd naar Manchester United) overleefde men met gemak een toch loodzware poule met Frankrijk, Uruguay en thuisland Zuid-Afrika (onder meer door een volkomen verdiende 2-0 zege op Frankrijk). Uitschakeling volgde in de achtste finales door het Argentinië van Messi en Tevez, maar de opgang was ingezet.
In Londen werd in 2012 die opgang bekroond. Mexico werd Olympisch voetbalkampioen door in de finale Brazilië te verslaan. Een tot op het bot gemotiveerd Brazilië, want de Zuid-Amerikaanse voetbalgrootmacht pakte nog nooit de Olympische titel en deze generatie moest dat nu eindelijk maar eens gaan doen. Nee, dus.
Maar het is nu dus 2014 en Mexico is weer vele tredes naar beneden gekelderd op de voetballadder. Met de grootst mogelijke moeite wist men zich überhaupt te plaatsen voor dit WK. In misschien wel de minst sterke kwalificatiezone (Noord- en Midden-Amerika) eindigde Mexico slechts als vierde (achter Costa Rica, de Verenigde Staten en Honduras). Via een play-off tegen Nieuw-Zeeland werd alsnog Brazilië bereikt.
Javier Hernandez speelt nauwelijks meer bij ManUnited, een andere begenadigde speler, Carlos Vela (ex-Arsenal), heeft niet eens zin meer om voor het Mexicaanse elftal te spelen en richt zich lekker op zijn club Real Sociedad en het voormalige supertalent van Barcelona Giovanni dos Santos, is inmiddels al weer jaren bezig aan een rondreis langs Europese middenmoters. De teloorgang is verklaard.
Wie zijn Toto nog moet invullen en vertrouwt op statistieken, doet er echter toch verstandig aan om Mexico in de achtste finales te plaatsen. Op de laatste 4 WK-toernooien werden de Azteken steevast uitgeschakeld in de ronde van de laatste 16.

DaMarcus Beasley (31) gaat over twee weken geschiedenis schrijven. Als eerste Amerikaan zal de voormalige PSV-aanvaller voor de vierde keer op een WK-eindronde speelminuten maken, zo staat vrijwel vast.
Nadat icoon Landon Donovan (drie deelnames) vorige week bij de schifting was afgevallen voor de definitieve selectie van bondscoach Jürgen Klinsmann, is Beasley met afstand de meest ervaren speler van Team USA. Zijn teller staat inmiddels op 117 caps. Een verrassend hoog aantal voor iemand die in Europa nooit helemaal de verwachtingen kon waarmaken. Bij PSV (2004-06) speelde de linkervleugelspits weliswaar de nodige wedstrijden, ook in de Champions League, maar vanwege zijn zeer beperkte fysiek kon Beasley de leiding in Eindhoven niet volledig overtuigen. Daarop werd hij verhuurd aan Manchester City, destijds nog een club zonder al te grote pretenties. Nadien was ook bij Glasgow Rangers (2007-2010) en Hannover 96 (2011) zijn inbreng gering.
In het nationale elftal van de Verenigde Staten is Beasley, die tegenwoordig uitkomt voor Puebla in Mexico, een opmerkelijke verschijning. Voor het eerst sinds 1990 heeft de achterhoede namelijk geen WK-ervaring. Mede daardoor speelt Beasley nu linksback.
Vorig jaar maart keerde Beasley terug in Team USA. Na het WK van 2010 was hij mede door blessures en een bijrol op clubniveau in tweeënhalf jaar tijd niet verder gekomen dan vier invalbeurten. Maar als gelegenheidsback deed de linkspoot het dermate goed dat hij daar bleef staan. Voor de strijd om de Gold Cup benoemde Klinsmann hem zelfs tot aanvoerder.
Beasley is slechts één van de vijf Amerikaanse WK-gangers die er tijdens het vorige toernooi ook al bij waren, het laagste aantal aller tijden voor de VS.

Hij werkte de voorbije maanden op de Nederlandse velden aan zijn WK-vorm. Bryan Ruiz staat te boek als één van de beste voetballers die Costa Rica ooit voortbracht, maar in Europa is de frêle technicus niet meer dan een subtopper. Bij Fulham kwam hij de afgelopen jaren nauwelijks aan bod, omdat hij niet paste in het fysieke geweld van de Premier League. In het PSV-shirt zagen we heel soms weer even de tovenaar van FC Twente aan het werk. Ruiz is een fijnbesnaarde speler die de bal het liefst zo zacht mogelijk raakt. Geen spits en geen klassieke nummer 10. Daarom noemen ze La Comadreja (De Wezel) in eigen land vleiend een mix tussen Paulo Wanchope en Walter Centeno, twee iconen van Los Ticos die samen het hart vormden van de WK-ploegen van 2002 en 2006.
De eindronde in Brazilië is voor Costa Rica pas de vierde mondiale deelname in de historie. Vier jaar geleden ontbrak de ploeg uit Midden-Amerika, nadat zij in een play-off was uitgeschakeld door Uruguay, dat deze keer één van de tegenstanders is in een loodzware WK-poule die verder bestaat uit Italië en Engeland.
Bondscoach Jorge Luis Pinto zal de komende tijd daarom gaan oefenen in een aangepaste formatie met vijf verdedigers. Alleen op die wijze denkt de trainer voor een verrassing te kunnen zorgen. Daarbij zal de linksbackpositie niet worden ingevuld door Bryan Oviedo. De speler van Everton is niet op tijd hersteld van een in januari opgelopen dubbele beenbreuk. Onder de lat staat met Keylor Navas een andere bekende naam. De 28-jarige keeper maakte dit seizoen in de Primera Division indruk bij Levante. Ruiz zal in de voorhoede worden geassisteerd door Joel Campbell. De 21-jarige aanvaller viel dit seizoen internationaal op als speler van Olympiakos Pireaus, dat hem had gehuurd van Arsenal. Campbell blonk vooral uit in het tweeluik met Manchester United in de achtste finale van de Champions League.