Brazilië en Argentinië zijn natuurlijk de 2 Zuid-Amerikaanse landen die structureel tot de top van het wereldvoetbal behoren. Maar niemand speelt straks in de hitte en de luchtvochtigheid van de Braziliaanse middag en vooravond ook graag tegen Colombia, Uruguay en Chili. En niet alleen de omstandigheden zijn daarvoor de reden, ook over de aanwezige voetbalkwaliteit in deze 3 elftallen mag geenszins geringschattend worden gedaan. Bij aanvang van dit WK heeft iedereen het over de Top 4: Brazilië, Spanje, Duitsland en Argentinië (in willekeurige volgorde). Ieder WK kent echter zijn eigen verrassende halve finalist(en). Ik acht het zeer wel denkbaar dat van het drietal Colombia/Uruguay/Chili ten minste 1 de laatste vier bereikt.
Bij Colombia is er al maanden, en nu nog steeds, maar 1 gespreksonderwerp: haalt hij het of haalt hij het niet? Superspits Radamel Falcao scheurde in januari zijn kruisband, maar maakt op dit moment “gewoon” deel uit van de trainingsgroep van de Colombianen. Ik schat de kans echter groot in dat één dezer dagen het bericht wereldkundig wordt gemaakt dat de Mission Impossible om na 5 maanden kruisbandrevalidatie op een WK actief te zijn, inderdaad een Mission Impossible zal blijken te zijn. Mocht Falcao toch tot de 23 behoren, dan is een uitblinkersrol uitgesloten.
Colombia is echter veel meer dan Falcao alleen. Men is gezegend met een hele lichting topspitsen. Jackson Martinez (Porto), Teofilo Gutierrez (River Plate), Carlos Bacca (Europa League-winnaar met Sevilla) en Adrian Ramos (Hertha BSC en volgend seizoen Borussia Dortmund) hebben het dit seizoen uitstekend gedaan in aansprekende competities.
Ook over zijn verdediging hoeft de Argentijnse bondscoach José Pekerman (die Argentinië nog leidde op het WK 2006) zich met een huidige en een oud-speler van AC Milan, een oud-verdediger van Atletico Madrid en een speler van Napoli in zijn selectie, geen zorgen te maken.
Graag echter uw meest speciale aandacht voor de speler die op 10 kan spelen of als flankaanvaller zal worden ingezet: James Rodriguez van AS Monaco. Pas 22 jaar en voorbestemd om een hele grote speler te worden. De echte kenners hebben hem al enige jaren in het vizier en voor de rest onder u: u gaat hem deze zomer leren kennen, want wat kan dat mannetje voetballen!

Het vorige toernooi was voor bondscoach Roy Hodgson (66) een haastklus. Een maand voor het EK in Polen en Oekraïne werd hij als opvolger van Fabio Capello aangewezen. De Brit koos met de gevestigde garde voor zekerheid en vulde de selectie op met de youngsters Phil Jones (toen twintig) en de destijds achttienjarige Alex Oxlade-Chamberlain.
Het lijkt erop dat de WK-selectie uit meer smaken zal bestaan. Hodgson liet in twee jaar tijd 21 spelers debuteren. De oudste (Rickie Lambert) en jongste debutant (Raheem Sterling) verschillen opmerkelijk genoeg veertien jaar in leeftijd. De aanwas van onderuit zet bovendien door. Hodgson testte in maart tegen Denemarken Southampton-belofte Luke Shaw. De achttienjarige linksback is geen kandidaat voor een basisplaats, maar heeft zomaar de bij Chelsea op een zijspoor belandde Ashley Cole uit de selectie verdrongen.
De as van het elftal staat min of meer vast. Aanvoerder Steven Gerrard zal op het middenveld worden gekoppeld aan Jack Wilshere. Het centrale koppel achterin zal normaal gesproken bestaan uit Gary Cahill en Phil Jagielka. Voorin zijn Daniel Sturridge en Wayne Rooney zeker van hun plaats. Op de vleugels liggen de beste kansen voor de nieuwkomers.
Afhankelijk van de sterkte van de tegenstander zal Hodgson kiezen voor een aanvallende of verdedigende variant. Engeland speelt doorgaans in een 4-4-1-1-systeem, maar met twee aanvallende flanken evolueert dat al snel naar een 4-2-3-1.
Hodgson kan zoals bekend niet beschikken over de geblesseerde Theo Walcott. De aanvaller van Arsenal scheurde begin dit jaar een kruisband af.

Terugblikkend werd de huidige Argentijnse WK-ploeg zo’n tweeënhalf jaar geleden in de extreme hitte van het Colombiaanse Barranquilla geboren. Bondscoach Alejandro Sabella, net vier maanden in dienst, zag zijn ploeg met een 1-0 achterstand de kleedkamer ingaan en moest een plan verzinnen. Na de 1-0 nederlaag bij Venezuela en de 1-1 tegen Bolivia was een zege in de vierde speelronde hoogst noodzakelijk om de Albicelestes op koers te houden voor WK-kwalificatie.
Sabella gokte, haalde een middenvelder van het veld, posteerde Sergio Agüero als invaller naast Gonzalo Higuain en liet Lionel Messi vanuit de rug van het tweetal spelen. De Argentijnen wonnen alsnog met 1-2 door goals van Messi en Agüero en bleven daarna liefst twaalf kwalificatiewedstrijden op rij ongeslagen. Later werd met Angel di Maria als middenvelder nog een extra dimensie toegevoegd aan het aanvalsspel.
“We nemen op de koop toe dat het team niet altijd in balans is”, verklaarde verdediger Javier Mascherano recent in een interview met een Argentijnse krant. “Dat is de prijs die je betaalt als je vier van zulke toppers opstelt. Wij voetballen niet vanuit een organisatie of vanuit balbezit, wij zijn een anarchistisch elftal met ontzettend anarchistische voetballers.”
De hoofdrol is straks weggelegd voor Messi. Sabella riep de Barca-vedette na zijn komst direct uit tot aanvoerder en heeft het voor elkaar gekregen dat Messi ook als international rendeert. In februari 2012 maakte Messi in een oefeninterland tegen Zwitserland zijn eerste hattrick in het blauw-wit. Het bleek het moment dat ook de Argentijnen hem massaal als Messias omarmden. Daarvóór was de relatie tussen Messi en het Argentijnse volk niet altijd even hartelijk. Hij werd gezien als een vreemdeling die zijn bizar hoge niveau bij Barcelona nooit als international wist te bereiken.
Tijdens het vorige WK moest Messi de bal vaak op het middenveld ophalen om Carlos Tevez in stelling te brengen. Het tactische geblunder van toenmalig bondscoach Diego Maradona leidde in Kaapstad tot een afstraffing in de kwartfinale. De Duitsers knalden met 4-0 over het chaotische Argentinië heen.
De fantasierijke speelwijze kan ook nu weer tot een deceptie leiden. Het verschil is dat er dit keer iets beter over de tactiek is nagedacht. En met een bevrijde Messi beschikt Sabella over een speler die het Maracana in zijn eentje tot zwijgen kan brengen.

Uruguay treedt met een zeer ervaren basisformatie aan op het WK. In alle linies beschikt bondscoach Oscar Tabarez over geroutineerde spelers, van wie een groot deel vier jaar geleden de vierde plaats behaalde in Zuid-Afrika.
Een vast systeem is er niet bij La Celeste, laat staan een vaste basisploeg. Tijdens de kwalificatiereeks kwam Uruguay gevarieerd voor de dag, van 4-2-3-1 tot 4-4-2 en 3-5-2.
De grootste verandering is dat Diego Forlan, in 2010 nog Speler van het Toernooi, sinds ruim een half jaar geen basisplaats meer heeft. Voorin vormt Luis Suarez – met zijn 27 jaar één van de jongste internationals in de huidige selectie – met Edinson Cavani een levensgevaarlijk koppel. Niettemin blijft de 35-jarige Forlan, tegenwoordig uitkomend voor Cerezo Osaka in Japan, van grote waarde als leider en bindmiddel. Nog steeds houdt Tabarez de optie open hem te posteren achter Suarez en Cavani.
Centraal, zowel achterin als op het middenveld, staan fysiek krachtige en kopsterke spelers. In de meest gebruikelijke speelwijze verzorgt het blok van vier verdedigers plus twee controlerende middenvelders het zware poetswerk. Daarvóór is veel ruimte voor creativiteit. Christian Stuani heeft zich als relatieve nieuwkomer opgewerkt tot veelzijdige vleugelspeler, die bruikbaar is in elk systeem. Cristian Rodriguez speelt weinig bij Atletico Madrid, maar zijn loepzuivere passes zijn voor Uruguay van grote waarde. Suarez loste Forlan vorig jaar af als Uruguay’s topschutter aller tijden.
Eén van de vraagstukken voor de bondscoach is de verjonging van zijn ploeg; zelfs op de reservebank zitten weinig tot geen grote talenten.