Denkend aan Haris Medunjanin verschijnt spontaan een sierlijke speler op het netvlies, een voetballer bij wie het als vanzelf leek te gaan. Als jeugdspeler van AZ werd de middenvelder een grote toekomst toegedicht. Hoewel de voorspellingen daarna nooit helemaal zijn uitgekomen, is de voormalige Nederlandse jeugdinternational een meer dan gewaardeerde kracht in het land dat hij als jongetje vanwege de oorlog moest ontvluchten. Om de situatie helder te schetsen: Haris Medunjanin behoort naast Edin Dzeko (Manchester City) en Miralem Pjanic (AS Roma) tot de drie onmisbare schakels van WK-debutant Bosnië-Herzegovina.
Bondscoach Safet Susic speelt met zijn elftal vol op de aanval, maar Medunjanin heeft opvallend genoeg een verdedigend takenpakket. Hij is de verbindingsman die in de Pirlo-rol van achteruit de middenvelders en aanvallers probeert te bereiken en daarnaast als breker zijn defensie moet ondersteunen.
Toch totaal anders dan de flegmatieke baltovenaar die in Alkmaar onder Louis van Gaal nooit helemaal wist door te breken. Medunjanin kwam voor Nederland uit op het WK Onder-20 in 2005 en werd een jaar later met Jong Oranje Europees kampioen. Na zijn vertrek uit Nederland verdween de Bosniër van de radar. Medunjanin vertrok na een huurperiode bij Sparta naar Real Valladolid, speelde daarna voor Maccabi Tel Aviv en is nu bezig aan zijn tweede seizoen bij Gaziantepspor, een middenmoter uit Turkije.
Daarom was het des te verrassender dat hij in november 2009 ineens bij Bosnië in de basis stond voor de beslissende return tegen Portugal in de play-offs om een WK-ticket. Pas twee weken eerder had de FIFA de seinen op groen gezet voor de verandering van voetbalnationaliteit. En nu, vierenhalf jaar later, is hij dus de Pirlo van de Zmajevi (Draken). Hij verdeelt, passt en deelt als het moet een beuk uit.
Op 15 juni wacht hem direct een bijzondere taak als de Bosniërs hun eerste WK ooit beginnen tegen Argentinië. In het Maracana moet hij Lionel Messi zien af te stoppen. Er zijn minder grote uitdagingen denkbaar.

De Franse nationale ploeg blijft ook in deze fase pal voor aanvang van de WK-eindronde inzetten op verjonging. Bondscoach Didier Deschamps heeft in zijn 23-koppige WK-selectie een plaatsje ingeruimd voor aanvaller Antoine Griezmann (23, Real Sociedad) en linksback Lucas Digne (20, Paris Saint Germain). Beiden maakten hun interlanddebuut jongstleden maart tegen Nederland. Ook de 22-jarige centrumverdediger Eliaquim Mangala (FC Porto, 2 caps) behoort tot de selectie van Les Bleus.
In november plaatste Frankrijk zich ternauwernood voor het WK door Oekraïne tijdens de play-offs te verslaan. Deschamps deed toen van zich spreken door na de met 2-0 verloren heenwedstrijd bijna de helft van het elftal te wijzigen. Eric Abidal, Samir Nasri, Loïc Rémy en Olivier Giroud werden gepasseerd voor de met 3-0 gewonnen return. Achterin vormden de jeugdige Raphaël Varane (Real Madrid) en Mamadou Sakho (Liverpool) een solide koppel. En op het middenveld domineerde de driehoek Yohan Cabaye-Paul Pogba-Blaise Matuidi. Het was voor het eerst in tijden dat Les Bleus afstapten van het 4-2-3-1-systeem met een nummer 10. Deschamps koos daarvoor in de plaats nu voor drie complementaire middenvelders. Voor de onwetende kijker een rigoreuze maatregel – vooral het slachtofferen van Nasri – maar de toen ingezette koerswijziging wordt door Deschamps doorgetrokken. Eerder waren al te oude of ondermaats presterende internationals (Philippe Mexès, Adil Rami, Yoann Gourcuff) buiten de boot gevallen. Abidal (34) kende begin dit seizoen een opleving bij AS Monaco, maar moet toch wijken voor de jonge aanwas.
Opvallend is dat de Franse selectie met Griezmann, Mangala en Pogba intussen drie spelers heeft die nooit in de Ligue 1 uitkwamen. Stuk voor stuk spelers van wie de verwachting is dat ze op termijn de absolute top bereiken. Pogba heeft zich al opgewerkt tot onmisbare schakel sinds hij bij Juventus fungeert als de benen van Andrea Pirlo. Voor Mangala is belangstelling vanuit heel Europa.
Franse internationals die bij een Europese topclub een voortrekkersrol bekleden; dat is juist wat de nationale ploeg de voorbije jaren miste. Uitgezonderd Franck Ribéry en keeper Hugo Lloris was het te veel zogeheten subtop. Intussen is Karim Benzema bij Real Madrid uitgegroeid tot superspits, terwijl een fitte Varane in Bernabéu alles in huis heeft om de komende tien jaar de leider van de defensie te worden.
De algehele verwachting is dat de aanwas van onderaf almaar groter wordt. Om te pieken komt de WK-eindronde wellicht te vroeg. Maar met het huidige potentieel weet het bondsbestuur dat de ploeg op het EK van 2016 in eigen land om de hoofdprijs kan spelen.

Kan Spanje voor de vierde achtereenvolgende keer een groot toernooi winnen? Statistisch gezien onmogelijk, maar dat was 3x opeenvolgend winnen ook al.
Als de Spaanse bondscoach Vicente del Bosque dat wil, kan hij deze zomer een elftal formeren dat voor 95 procent hetzelfde is als dat het WK 2010 en EK 2012 won. De oefenmeester heeft nu de lastige keuze het juiste moment te bepalen om de gevestigde routiniers te vervangen.
De middenvelders Xavi (34) en Xabi Alonso (32) zijn nog altijd een vaste waarde bij La Roja, maar weten dat de concurrentie almaar dichterbij komt. Van de succesgeneratie is alleen verdediger Carles Puyol (36) definitief afgehaakt; David Villa (32) zal als wisselspeler van waarde blijven. Iker Casillas blijft ondanks zijn reserverol bij Real Madrid in principe de eerste keeper. Ook de gevestigde internationals David Silva, Juan Mata en Santi Cazorla moeten vooralsnog geduld prediken.
Spanje kan in verschillende systemen aantreden: met één of twee controlerende middenvelders, met klassieke vleugelspelers of creatieve middenvelders op de flanken. Het zal deels afhangen van de tegenstander. De voorbije twee jaar experimenteerde Del Bosque geregeld met een valse nummer 9 (Silva of Fabregas), dit vooral omdat een veelscorende topspits ontbrak. Intussen lijkt Del Bosque met het debuut van Diego Costa te opteren voor een pure aanvaller. Het Braziliaanse beest van Atletico Madrid werd in 2013 tot Spanjaard genaturaliseerd. Diego Costa tegen Stefan de Vrij: zegt u het zelf maar.

Het nucleaire gevaar.
Volgens de Minister van Sport is het trainingskamp van de Iraniërs uiteraard slechts bedoeld om zich te ontwikkelen voor vreedzame doeleinden. Er worden geen aanvalsplannen getest.
Vorig jaar juni kleurden miljoenen voetbalfans de binnenstad van Teheran en ook in de rest van het land werd volop gefeest. De nationale ploeg van Iran had zich voor de vierde keer geplaatst voor de WK-eindronde dankzij de 0-1 zege tijdens de laatste kwalificatie-interland in en tegen Zuid-Korea. Met dank aan een spits die opgroeide in het rustige Leeuwarden en vooral de Friese nuchterheid gewend was. Reza Ghoochannejhad (26), de nieuwe volksheld van The Lions of Persia, staat deze zomer tegenover het Argentinië van Lionel Messi en Bosnië-Herzegovina van Edin Dzeko.
Naast Ghoochannejhad (voormalig Cambuur en Go Ahead Eagles) kent de (voorlopige) selectie van Iran nog een tweede Nederlandse link: NEC’er Alireza Jahanbakhsh, de man die met 2 goals in de ArenA Roda JC in diepe rouw dompelde.
Verder veel spelers uit de eigen Iraanse competitie. Dat schept weinig verwachtingen, zo op het eerste oog, maar onderschat de Iraniërs niet. Iran is op een WK nog nooit weggespeeld. Wereldkampioen zullen de Ayatollah’s niet worden, maar een plek in de tweede ronde, waarom niet? In een poule met Nigeria en Bosnië sluit ik dat niet uit.