Khalid Salman. Sinds kort kent iedereen zijn naam. Nou ja, misschien niet zijn naam, maar wel zijn uitspraken. Salman zei in de Duitse documentaire ‘Geheimsache Katar’ dat homoseksuelen ‘een defect in hun hersenen hebben’. Daardoor zal hij altijd te boek blijven staan als ‘de WK-ambassadeur’ die het ware gezicht van Qatar liet zien. Case closed.
Het idee om Salman naar voren te schuiven leek nog wel zo goed. Hij was namelijk een van de sterren van het Qatarese voetbalteam dat in 1981 de WK-finale speelde. Je leest het goed: Qatar, het land zonder voetbaltraditie, hoorde begin jaren tachtig tot de top van de wereld. Bij de beloften dan.

Dolle vreugde na het bereiken van de finale

Evaristo, verlosser van Barcelona en Qatar
Het Arabische voetbalsprookje vond plaats in Australië, met dank aan een Braziliaan: Evaristo de Macedo. Een levende legende, al zal zijn naam misschien niet direct een belletje doen rinkelen.
Evaristo was de verlosser van Barcelona toen Johan Cruijff nog als 10-jarig ‘Jopie’ langs het trainingsveld van Ajax ballen terugschoot. Hij was de spits van FC Barcelona, die de suprematie van Real Madrid in de jaren vijftig doorbrak. Dat we Evaristo niet in een adem noemen met Pelé, Vava of Garrincha komt misschien wel doordat hij nooit een WK speelde.
En dat terwijl hij in aanloop naar het wereldkampioenschap van 1958 in Zweden nog vijf doelpunten in een duel met Colombia maakte, nog altijd ongeëvenaard in het shirt van Brazilië. Op de tribune zat die dag Josep Samitier, destijds technisch directeur van Barcelona. Hij duwde Evaristo meteen een contract onder de neus.

Evaristo ging naar Catalonië, onder voorwaarde dat hij met Brazilië naar Zweden zou mogen voor het WK. Die mondelinge afspraak bleek echter niets waard toen Spanje zich niet wist te plaatsen en Barcelona tijdens het WK moest aantreden in het Spaanse bekertoernooi.
De spits schikte zich en zag op afstand hoe Brazilië met de 17-jarige uitblinker Pelé voor het eerst wereldkampioen werd. Evaristo werd nooit meer opgeroepen.
In Catalonië groeide hij uit tot levende legende, onder meer dankzij de eerste hattrick van een Barcelona-speler tegen het oppermachtige Real. Zijn goals hielpen de club aan twee landstitels, een nationale beker en twee eindzeges in het toernooi om de Jaarbeursstedenbeker, de voorloper van de UEFA Cup. Maar Evaristo zal vooral herinnerd worden aan zijn snoekduik in 1960 tegen Real Madrid in de eerste ronde van de Europa Cup I. Dankzij die treffer proefde Real voor het eerst de zure smaak van uitschakeling, na de eerste vijf edities van het belangrijkste Europese bekertoernooi gewonnen te hebben. Het werd hem snel vergeven, want twee jaar later maakte Evaristo de ook toen al gevoelige overstap naar Real Madrid, de club van generaal Franco.

Houden jullie niet van voetbal?
Die Evaristo ging in 1980 aan de slag in Doha, met in zijn kielzog zeven Braziliaanse jeugdcoaches. Wat hij aantrof aan de Perzische Golf leek op geen manier op het Qatar van nu. Van glanzende wolkenkrabbers was nog geen sprake, van luxe trainingscomplexen met felgroene grasmatten evenmin. Voetbal werd gespeeld op het strand en op zanderige velden, met af en toe een dorre grasspriet. Maar dat was niet het probleem: “Waarom schieten jullie die bal steeds de lucht in?”, vroeg Evaristo. “Houden jullie niet van voetbal?”

Het succes kwam snel. In 1981 mocht Qatar zich met zijn Braziliaanse coach opmaken voor zijn eerste WK in de nog prille voetbalhistorie. Het jeugd-WK, de voorloper van het WK onder 20, om precies te zijn. Evaristo leerde zijn spelers over de grond te spelen en met combinaties de weg naar het doel te zoeken. En hij leerde ze de buitenspelval, zoals het Nederlands elftal dat in 1974 aan de wereld had voorgeschoteld. In aanloop naar het WK in Australië nam hij zijn ploeg mee naar Brazilië, om een maand lang te trainen en liefst tien oefenwedstrijden te spelen. Dat wierp zijn vruchten af.

In de eerste groepswedstrijd in Brisbane tegen het sterke Polen wist Qatar al te stunten met een 1-0 zege. Een remise tegen de Verenigde Staten (1-1) bleek voldoende voor de kwartfinales, ondanks de 2-0 nederlaag tegen het Uruguay van Enzo Francescoli.

Het bleek pas het begin. In de kwartfinales wachtte namelijk Brazilië, het vaderland van bondscoach Evaristo. Het werd de wedstrijd van Khalid Salman. Het juichen van Salman, ongebreideld gepassioneerd als Marco Tardelli in de WK-finale van 1982, was misschien nog fraaier dan zijn loepzuivere hattrick tegen de Brazilianen.

En daarmee was het sprookje nog niet voorbij, want in de halve finales moest ook Engeland eraan geloven. Dit keer was de hoofdrol niet voor Salman – hij schoot zelfs een strafschop tegen de paal – maar voor zijn aanvalsmaatje Badr Bilal.

Pure schoonheid
Bilal hing al een tijdje in de lucht toen de voorzet eindelijk bij hem kwam. Geen seconde had hij getwijfeld over wat hij zou doen. Duizenden keren had hij dat al gedaan op de stranden van zijn thuisland, dus nu ook. De omhaal is pure schoonheid, stijlvol uitgevoerd, zoals Marco van Basten later in De Meer.
De Engelsen laten kans na kans liggen, totdat Mike Small (later nog actief voor Go Ahead Eagles en NAC) het nog even spannend maakt. Het is te laat: Qatar wint met 2-1 en schrijft geschiedenis door als eerste Aziatische ploeg de finale van een WK voetbal te halen.

Badr Bilal (links) en Khalid Salman aan de vooravond van de halve finale tegen Engeland

Na de sensationele uitschakeling van de favorieten Brazilie en Engeland wil iedereen wat van de Qatari. Cameraploegen rukken uit naar de training, waar de besnorde bondscoach zijn spelers om grote oranje wegpionnen laat dribbelen.
Aanvaller Badr Bilal, al goed voor twee doelpunten in de groepsfase, blijkt zelfs een aardig woordje Engels te spreken. Leven als een prof in Europa is toch vast de droom van alle Qatari? “Niemand droomt daarvan”, helpt Bilal de verslaggever uit de droom. “We houden ervan om te voetballen, maar niemand in Qatar leeft voor voetbal.”

De comfortabele omstandigheden voor een ingezetene van Qatar zijn vermoedelijk de reden dat de belofte van 1981 nooit helemaal is ingelost. In 1984 reist de ploeg wel voor het eerst af naar de Olympische Spelen. In Los Angeles begint de ploeg van Evaristo met een verdienstelijke 2-2 tegen de latere winnaar, het Frankrijk van Michel Platini, maar daar blijft het bij.
Ook het WK in Mexico blijft buiten bereik. Voor Qatar dan, want Evaristo – die ook nog even bondscoach van Brazilië was – is er wel, als bondscoach van Irak.

Terug naar Camp Nou
In 1992 keert hij nog één keer terug naar Qatar om het land te leiden op de Olympische Spelen. Niet zonder reden, want die Spelen worden georganiseerd in de stad waar hij als speler zijn grootste successen vierde, in Barcelona.
Maar om Camp Nou te halen moet hij eerst de poulefase overleven. Dat lukt, ondanks een 2-0 nederlaag tegen de latere kampioen Spanje met onder meer Luis Enrique en Pep Guardiola in de gelederen.
Evaristo geniet van elke minuut, maar kan de bal vanaf de bank niet met een snoekduik in het doel koppen. Het avontuur eindigt tegen Polen, de ploeg waartegen het elf jaar eerder in Brisbane allemaal begon.

Evaristo vandaag de dag

Kopje onder
Zo blijft het bereiken van de finale van het jeugd-WK van 1981 tot de Aziatische titel van 2019 het hoogtepunt in de Qatarese voetbalgeschiedenis. Een finale die trouwens met 4-0 verloren ging tegen West-Duitsland.
Nog voor de bal een keer gerold had in de Sydney Cricket Ground was Qatar al kansloos. Een stortvloed aan regen had het veld namelijk veranderd in een modderpoel. Geen Qatari had ooit in die omstandigheden gevoetbald. “Deze finale had nooit gespeeld mogen worden”, zou Evaristo na de wedstrijd zeggen.
Uiteindelijk ging Qatar dus toch kopje onder. Net als uitblinker Salman in zijn interview met de Duitse journalist vele jaren later.

Het toernooi is gespeeld, de finalisten zijn genoteerd, Toto Arie nadert zijn (bloedstollende) ontknoping. Zoals gisteren al voorzichtig gememoreerd, de spanning is volledig terug aan de vooravond van de finale. En dat is alleen maar mooi (al zal Lennard daar wellicht anders over denken….)
Laten we eens kijken hoe iedereen er voor staat na 4710 minuten voetbal en een paar strafschoppen.

De punten die je hier onder ziet zijn de punten behaald bij de wedstrijdvragen 1 t/m 246, bij de poulevragen 255 t/m 278, bij de jokerwedstrijd vraag 291 en de eventueel behaalde bonuspunten voor een uniek gekozen jokerland/jokerspeler.
Alle andere reeds behaalde punten bij de wedstrijdvragen vanaf vraag 247, bij jokerland en jokerspeler en bij de algemene vragen zijn nog niet in deze tussenstand verwerkt.
Bij gelijk aantal punten bepalen de criteria in het reglement de onderlinge posities (tussen haakjes de positie bij de vorige tussenstand / * = wedstrijdprijs/periodetitel):

1. (4) Joost Buma 238 **
2. (1) Lennard den Boer 235 *
3. (2) Lisanne Naaktgeboren 235 **
4. (3) Mathys van der Meer 225 *
5. (5) Sander Nauta 212 **
6. (13) Toto Arie 204 (maar nog zonder sterretje …..)
7. (7) Anthony de Jong 203 *
8. (11) Mats Hogers 203 *
9. (15) Richard Dobbe 201
10. (8) Rene Naaktgeboren 200 **
11. (9) Marcus Dotinga 200
12. (10) Erik Vos 200 *
13. (18) Niels van Haperen 196
14. (12) Yoerin & Angelique 194
15. (16) Melle Dreijling 194 *
16. (14) Nino Pen 193
17. (27) Tjerk Nauta 192 *
18. (5) Sander de Heus 186 *
19. (36) Annelies van Turenhout 185 *
20. (20) WM Gé 184 *
21. (28) Ad Vermeij 183 *
22. (21) Ton Vendrig 180
23. (19) Jasper Steenhuis 180
24. (17) Roel Holvast 180 **
25. (23) Joost Koppelaar 180 *
26. (25) Myriam Hendriks 179 **
27. (35) Johan Spaans 178
28. (31) Hidde Nauta 178 *
29. (24) Bjorn Dam 178
30. (38) Peter Hogers 175 *
31. (29) Lars Deiman 175 **
32. (34) Pjotr Schram 174
33. (37) Lida & Vanessa 174
34. (40) Mitch Fransen 173 *
35. (30) Gijs Holvast 173
36. (32) Carolien de Roode 172
37. (45) Lyanne van Loenen 171
38. (43) Tim & Zoë Valkhof 171
39. (47) Martijn Naaktgeboren 171
40. (52) Kirsten Bach Schijffelen 170 *
41. (26) Richard Driessen 170
42. (49) Leonie & Rene 168 *
43. (33) Marije de Roode 168 *
44. (22) Sam Vermeij 166
45. (51) Vernanda Appelman 164 **
46. (42) Marcel Gritter 163
47. (44) Youri Vos 162
48. (46) Youri Verschoor 160
49. (50) Adri den Hamer 159
50. (39) Sam Vendrig 159
51. (41) Jessy Siemonsma 159 *
52. (53) Max Vendrig 154
53. (48) Thijs Buma 148 *
54. (54) Art van Onselen 140
55. (55) Inge van der Donk 135
56. (57) Margreeth van Eersel 115 *
57. (56) Madelon Seignette 115

Het Jongerenklassement ziet er dan als volgt uit:
1. Joost Buma 238
2. Mats Hogers 203
3. Nino Pen 193
4. Tjerk Nauta 192
5. Hidde Nauta 178
6. Pjotr Schram 174
7. Gijs Holvast 173
8. Tim & Zoë Valkhof 171
9. Jessy Siemonsma 159
10. Max Vendrig 154

Laten we de klassementen eens doorlopen.
Bovenaan het algemeen klassement is de spanning om te snijden. De strijd om de Toto Arie bokaal en het podium spitst zich toe op de top 4. En dat met maar 3 podiumplaatsen ….. Er zijn nog veel punten te verdienen (en te verliezen!). Krijgen we dan eindelijk een keer een junior die er met de bokaal vandoor gaat? De eerste Friese Toto Arie winnaar? Of misschien toch de 2e vrouwelijke winnaar in de geschiedenis? Of gaat de wisselbokaal voor de zoveelste keer naar de Drechtsteden? Met een exact juist voorspelde finale zal de voorsprong van de koploper zondagavond bij de aftrap eerst nog met wat punten toenemen. Maar op z’n lauweren zal ie nog lang niet kunnen rusten, er liggen nog veel punten voor het oprapen bij een aantal van zijn naaste concurrenten.
Een grote groep strijdt nog om de ereplaatsen vanaf plek 5. Een top 10 notering is altijd een prachtig resultaat en goed voor het imago op het werk, in de kroeg of in de familie.

Ook onderaan de ranglijst is de spanning weer helemaal terug, sterker, we hebben hier te maken met een nek-aan-nek ‘bitchfight’. Margreeth heeft haar gebruikelijke wedstrijdprijs alvast weer binnen, de vraag is of ze er ook nog een poedelprijs aan kan toevoegen. Madelon zal er alles aan gelegen zijn om dat te verhinderen. Succes, dames.

We mogen wel stellen dat de winnaar van het Jongerenklassement al wel bekend is. De voorsprong van Joost op de achtervolgers is dusdanig groot, dat die trofee al wel voor hem binnen is. Maar hij heeft momenteel een groter doel. En het leuke is natuurlijk, dat de tweede plaats in het Jongerenklassement straks gewoon goed is voor 50 euro. Als Joost tenminste op het podium eindigt in het algemeen klassement. En voor plek 2 is het gewoon nog heel spannend. Mats Hogers heeft daarvoor op dit moment de beste papieren, maar Nino en Tjerk zijn zeker nog niet kansloos voor die prijs.

Genoeg dus nog om met z’n allen naar uit te kijken zondag. Allereerst natuurlijk een schitterende finale, maar we spelen ook nog voor de laatste wedstrijdprijs, de 5e periodetitel en de prijs voor degene met de meeste punten bij de poulevragen + algemene vragen + jokervragen. Kansen en spanning dus tot het einde voor ons allemaal. Nog steeds 57 kanshebbers.
Ik wens iedereen alvast een prachtige wedstrijd zondag en natuurlijk heel veel totoplezier. Na afloop van de finale zal ik de belangrijkste standen (de diverse winnaars in elk geval) op de site bekend maken. Maandagavond volgen dan alle definitieve rangen en standen. Tot zondag.

Om te beginnen moet ik een correctie maken op de antwoorden van gisteren. Het juiste antwoord op vraag 239 is geen 2, maar 1. In een vlaag van totale verstandsverbijstering heb ik de Italianen Florenzi en Di Lorenzo door elkaar gehaald. Gelukkig heeft dit geen gevolgen voor de toegekende westrijdprijs, uiteraard wel voor de puntentotalen van diverse deelnemers. Excuus als ik je onterecht heb verblijd met 4 punten. De werkdruk in combinatie met de toto uurtjes gaan nu toch echt hun onvermijdelijke tol eisen. Nog even doorbijten…… Ook Toto Arie is dringend toe aan een voetbal- en werkloze vakantie.

Ik snap wel waarom die Phil Foden niet speelt. Als je je haar zo laat omtoveren tot een soort van metallic zilver, mag je blij zijn dat je überhaupt nog mee mag trainen. Wat een ongelooflijk voorbeeld van een over het paard getild Engels melkboerenhondenkind.
Een schoolvoorbeeld van wansmaak. Engelsen en beschaving, het is ver te zoeken. Stomdronken bierpenzen die lallend uit de pub rollen na een zeer matig partijtje voetbal, waarvan ze zelf allang geen besef meer hebben. Kannen bier die over elkaar worden uitgegoten na een gemiste penalty. Fish & chips als nationaal gerecht …… need I say more?
En maar ‘It’s coming hoooooome’ brallen met z’n allen.

Nee, dan de Italianen. Ik noemde al de haute couture van de trainersstaf, het is slechts een bescheiden voorbeeld. Een land bezaaid met kunst en cultuur, met een keuken die overloopt van smaak en fijnproeverij. ‘Wine & Dine’ is ten onrechte een Engelse term, ‘Vino e Cenare’ was een stuk treffender geweest. De Engelsen zijn trots op een paar rotsblokken bij Stonehenge, de Italianen hebben de Sixtijnse kapel. En zo kunnen we tot diep in de nacht doorgaan. Forza Italia!

Maar wat een laffe pot voetbal van die Engelsen. Afwachten, bang voor de Denen, kwaliteitsarm. En dan spelers als Rashford, Grealish en Foden (ondanks dat haar) op de bank houden. En dan die keeper. Typisch voorbeeld van het bleekscheetje wat over elke bal heen maaide vroeger. ‘Ga jij maar keepen, jij kan niet voetballen’. Dat hebben we gezien, ja. En maar schelden op z’n verdedigers die het wagen om een terugspeelbal aan hem te geven. Heerlijk.

De Denen mogen trots zijn. Wat een toernooi. Tot op de drempel van de finale. En zeker, het zat er in. Met de borst vooruit naar Kopenhagen voor een heldenontvangst.

En ja, hij kan hem geven……maar hij kan hem zéker ook niet geven. Ik zeg: diefstal door onze Dordtse politieman. Maar ja, Engeland moet wel door, he. Ho, nu sla ik door. Maar toch, een wat mij betreft schandalig makkelijk gegeven penalty voor een vreselijke duik. En ja, met in het VAR-busje de trouwe ambtenaren Pol van Boekel en Kevin Blom is de hoop op een krachtdadige VAR-ingreep natuurlijk een absolute fata morgana.

De een na laatste wedstrijdprijs dan (met hopelijk de juiste antwoorden…..)

240. Engeland-Denemarken
241. 1-1
242. 1-1 (na 90 minuten)
243. 0
244. 18
245. 27 (25 t/m 29 is juist)
246. Engeland / Engelse / Premier League

Dat leidt tot 3 deelnemers met 14 punten. Sorry, Annelies van Turenhout en Lisanne Naaktgeboren, omdat hij als enige de eindstand juist voorspelde gaat de wedstrijdprijs vanavond naar Joost Buma. Voor de 2e keer gefeliciteerd, Joost. Een paar opmerkelijke feitjes: bij allebei je wedstrijdprijzen was Danny Makkelie de fluitist; je 1e wedstrijdprijs pakte je op de dag van je examenuitslag, je 2e op de dag van je diploma uitreiking…..

Nog 1 wedstrijd te gaan dus en wat voor één: Engeland-Italie op een volgepakt Wembley, wat een ongekend affiche.
Ik heb jullie een laatste tussenstand beloofd na de halve finales. Maar je begrijpt dat ik die nu niet maak, dus dat wordt als het goed is morgenavond. Hou de website in de gaten en zie hoe je de laatste finaleronde ingaat. Nog even geduld dus. Wat ik al wel vast kan verklappen is dat Us Abe toch aan een slotoffensief is begonnen en dat de spanning bovenin toch terug lijkt. En ook onderin lijkt een nek-aan-nek race nog mogelijk. Morgen meer dus.
Voor nu: slaap lekker.