Brazilië staat als nummer 1 genoteerd bij de bookmakers. Om mij heen hoor ik erkende voetbalcoryfeeën zeggen: “Van Brazilië wint straks niemand”, “Als Nederland maar niet Brazilië tegenkomt, want dan is het afgelopen”. Ik twijfel dezer dagen steeds meer aan mezelf. Ben ik soms enige tijd geleden op mijn achterhoofd gevallen en weet ik dat niet meer? Ik kijk veel in de spiegel thuis en ik zie gelukkig nog steeds iemand die fris uit zijn ogen kijkt. Ik concludeer: iedereen is gek en ik ben normaal. Ik heb namelijk helemaal niet zo’n hoge pet op van Brazilië.
Waar zijn al die verwachtingen omtrent Brazilië op gebaseerd? Ik heb het onderzocht: op twee weekjes vorig jaar in juni: de Confederations Cup in Brazilië. De Confederations Cup, dat is dat voorbereidingstoernooi 1 jaar voorafgaand aan een WK in hetzelfde land als waar het WK wordt gehouden. Een extra FIFA-inkomstenbronnetje waarbij getest wordt of de stadions niet instorten en of plaatselijke demonstranten ver van het pluche kunnen worden gehouden. Dat toernooi waar helemaal niemand na een loodzwaar clubseizoen zin in heeft, BEHALVE NATUURLIJK HET GASTLAND. Brazilië versloeg in de finale wereldkampioen Spanje met 3-0. En sindsdien is Brazilië topfavoriet voor de wereldtitel. Iedereen is blijkbaar vergeten dat in de jaren voor die prachtige zomer van 2013 de Selecao werd weggehoond door het eigen Braziliaanse volk. Brazilië zou aan zijn eigen WK gaan beginnen met het slechtste WK-elftal uit zijn historie. En dankzij 2 weekjes passie tegenover uitgebluste elftallen is de hele stemming omgeslagen.
Maar laten we het elftal van Brazilië eens doornemen. Misschien heb ik wel ongelijk. In het doel staat nog steeds Julio Cesar, de keeper die in 2010 al misgreep op een indraaiend balletje van Sneijder. Julio Cesar speelt tegenwoordig bij de FC Toronto. Tsja….
Rechtsback speelt Dani Alves. Zeer matige speler. Heeft u Dani Alves wel eens een voorzet of een pass proberen zien te geven? Komt nooit aan. Technisch een nul. Dat deze jongen bij Barcelona speelt, is werkelijk een wereldwonder. Centraal het duo Thiago Silva-David Luiz. Silva is wereldtop; geen discussie. Luiz oogt wel aardig, maar maakt iedere wedstrijd wel een grote fout. Categorie Joël Veltman dus. Linksback Marcelo. Een aardige linksback, zeker wel, maar tegelijk een gevaarlijke gek. De blik in zijn ogen wel eens gezien? Categorie Pepe. Schrijf maar vast op: minimaal 1 rode kaart.
Het middenveld is helemaal lachwekkend. Hou uw vast, daar komen de kandidaat-basisspelers: Paulinho, Ramires, Luiz Gustavo, Oscar, Willian. Hallo, bent u daar nog? Niet in slaap vallen, hè! Zet hier Nick van der Velden, Joey van den Berg en Jordy Buys tegenover en ik moet het nog zien. Ik hoor u denken: maar die Oscar en Ramires spelen toch bij Chelsea? Ja, Dani Alves speelt ook bij Barcelona. Luiz Gustavo staat onder contract bij Wolfsburg. Bas Dost ook. Willian (ook Chelsea) is overigens wel een goede speler.
Voorin hebben we dan op links de absolute vedette Neymar. Groot talent, hoor, zeker wel, maar wel gewoon slechts een onderdeurtje bij Barca dit seizoen. En nu moet u uzelf echt vast gaan zetten! De knechtjes van Neymar voorin komen uit het groepje Hulk, Fred en Jo (Batman, Spiderman, Barney en Tom & Jerry hebben de voorselectie net niet gehaald). Best handig, hoor, zo’n grote groene Hulk, maar dan toch meer als uitsmijter bij de Baja Beach Club. Spits numero 1 is Fred, één van de sterkhouders onder Scolari. Wie past er niet in het rijtje thuis: Agüero, Van Persie, Suarez, Balotelli, Benzema, Fred? Mocht Fred het niet doen, dan komt Tante Jo in het veld.
Maar misschien ben ik toch op mijn achterhoofd gevallen.

Voetbalminnend Griekenland was na de laatste transferwindow trots op Konstantinos Mitroglou (26). Diens overstap van Olympiakos Piraeus naar Fulham, voor ruim dertien miljoen euro, was de duurste transfer van een Griekse voetballer ooit.
Maar intussen zijn er vooral vraagtekens rondom de aanvaller. Bij het sportief zwalkende Fulham kwam Mitroglou, mede door een knieblessure, zelden in actie. En Griekenland zit daarmee met een groot probleem. Zo belangrijk als Robin van Persie voor Nederland is, is Mitroglou voor Griekenland. Maar als je vanaf eind januari zó weinig hebt gespeeld, kan het nooit goed zitten met de conditie en het wedstrijdritme. En gezien de omstandigheden in Brazilië kun je straks als spits niet zonder.
Mitroglou, 28-voudig international, baarde dit seizoen opzien met zijn drie goals voor Olympiakos in de Champions League-wedstrijd tegen Anderlecht. Nóg belangrijker was zijn inbreng voor de Griekse ploeg tijdens de play-offs om een WK-ticket waarin zij Roemenië uitschakelde (3-1 thuis, 1-1 uit). Mitroglou nam drie van de vier goals voor zijn rekening. Bondscoach Fernando Santos zal Mitroglou daarom ook sowieso meenemen naar het WK, ook al omdat er niet echt goede alternatieven voor de spitspositie zijn. Gekas (33, Konyaspor) en Salpingidis (32, PAOK Saloniki) zijn beiden op leeftijd en hebben niet meer de snelheid en fysieke kracht. In de zestien is Gekas nog steeds een killer, maar hoe vaak zal Griekenland tijdens het WK daar komen? Het meest logische is dat Salpingidis op rechts zal voetballen en Samaras (ex-Heerenveen, nu Celtic) vanaf links.
Achter de aanval zal Santos opteren voor een driemansmiddenveld, waar recordinternational Giorgos Karagounis geen basisplaats meer heeft.
Achterin baart vooral het centrale verdedigingsduo zorgen. Kyriakos Papadopoulos (Schalke ’04) heeft ruim een jaar knieblessureleed achter zich en is niet opgenomen in de Griekse WK-selectie. Voor Sokratis Papastathopoulos (Borussia Dortmund) zal derhalve een nieuw maatje moeten worden gezocht.

Na een werkelijk rampzalige WK-eindronde in 2010 (uitgeschakeld in de groepsfase met als dieptepunt een 1-1 gelijkspel tegen Nieuw-Zeeland; en dat als titelhouder) revancheerden de Italianen zich voorbeeldig op het EK 2012. Een verdiende plaats in de finale (daarin weliswaar weggetikt door de Spanjaarden) met als meest memorabel duel natuurlijk de halve finale tegen Duitsland met de absolute hoofdrol voor Super Mario Balotelli.
Kan Italië deze zomer wereldkampioen worden? Ik schaal ze toch een tandje lager in dan Brazilië/Argentinië/Spanje/Duitsland, maar betere toernooivoetballers dan de Italianen vind je niet. Hoe verder ze in het toernooi zullen komen, hoe moeilijker ze te verslaan zullen zijn.
De organisatie achterin wordt bepaald door spelers van het al drie seizoenen zeer succesvolle Juventus met keeper Gianluigi Buffon en de verdedigers Chiellini, Bonucci en Barzagli. Op het middenveld is Andrea Pirlo (ook Juventus) nog steeds het vaste dreh- und angelpunkt. Tevens verzekerd van een basisplaats op het middenveld is Daniele De Rossi van AS Roma, die de meters zal moeten afleggen die Pirlo niet meer kan maken. Overige kandidaat-middenvelders zijn Montolivo (AC Milan), Marchisio (Juventus), Motta (Paris Saint Germain) en de nog steeds zeer jonge, maar bijzonder talentvolle Marco Verratti (ook Paris Saint Germain).
Meest boeiende vraag is wie de aanvalspartner van Balotelli gaat worden. Stephan El Shaarawy en Alberto Gilardino hebben de voorselectie niet gehaald. Bondscoach Cesare Prandelli zal een keuze gaan maken uit de teruggehaalde Antonio Cassano (Parma), Giuseppe Rossi (Fiorentina; net terug van een zware knieblessure), het nieuwe wonderkind Ciro Immobile (Serie A-topscorer met Torino) en Lorenzo Insigne (Napoli).

Zo frivool als tijdens het EK 2008, toen het in de kwartfinale onder leiding van bondscoach Guus Hiddink afrekende met Oranje (3-1 na verlenging), zal Rusland niet meer voor de dag komen. Na de Nederlandse revolutie met Hiddink (2006-2010) en Dick Advocaat (2010-2012) heeft een conservatieve koerswijziging plaatsgehad. De huidige bondscoach Fabio Capello heeft het accent, zoals het een echte Italiaan betaamt, op de verdediging gelegd. Hij opteert voor meer teamorganisatie en tactische discipline. Een columnist van Sovetsky Sport omschreef het treffend: “Als Hiddinks team champagnevoetbal speelde, is Capello’s stijl als whisky. Minder brille, meer robuust…”
De voorbije periode zijn de ervaren krachten Igor Denisov, Vladimir Bystrov, Yuri Zhirkov en Aleksandr Anyukov uit de basis verdwenen. Het eeuwige talent Alan Dzagoev past niet in het 4-3-3-systeem. En Andrei Arshavin is onder Capello zelfs volledig uit beeld geraakt. De gewezen aanvoerder en held van 2008 is tijdens zijn dienstverband bij Arsenal in een diep dal beland. Slechts met keeper Igor Akinfeev en het centrale verdedigingsduo Sergei Ignashevich-Vasili Berezutski teert Rusland nog op het Hiddink-tijdperk.
Uitgerekend de viermansdefensie geldt als de achilleshiel van het elftal, het genoemde hart van die linie is op leeftijd. En de backs, die in tegenstelling tot voorgaande jaren weinig aanvallend zijn ingesteld, missen internationale ervaring.
Opvallend is de keuze van Capello voor Aleksandr Kerzhakov als centrumspits. De 1 meter 76 lange aanvaller is niet bepaald de targetman met wie de Italiaan graag voetbalt. Maar na het tijdperk met Pavel Pogrebnyak en Roman Pavlyuchenko liggen de opties niet voor het oprapen. Ook linksbuiten Aleksandr Kokorin is een gegadigde voor de spitspositie.