Net als bij Honduras is ook bij Algerije het verleden veel te mooi om te negeren. Ook nu gaan we terug naar de Spaanse zomer van 1982.
De 40.000 toeschouwers in Gijon, waaronder niet al te veel Duitsers – zij boekten pas voor de tweede ronde – bereiden zich voor op een doelpuntenfeest onder leiding van Europa’s beste aanvaller Karl-Heinz Rummenigge. Zij krijgen echter iets heel anders te zien. Algerije verdedigt bekwaam en spits Hrubesch moet zijn meerdere erkennen in de boomlange stopper Kourichi. In de 12e minuut van de tweede helft opent Algerije de score. De fantastisch spelende middenvelder Belloumi ziet zijn schot door Schumacher gekeerd, maar in de rebound drukt Madjer de bal met een acrobatische voetbeweging in de touwen. Tien minuten na deze schok herstelt West-Duitsland het evenwicht dankzij Rummenigge, die een voorzet van Magath afrondt. Van de aftrap af wordt het echter weer 2-1 voor de Algerijnen. Assad krijgt de bal op de linkervleugel. Hij zet scherp voor naar Belloumi, die geen last van zenuwen heeft. Hoewel de Duitsers nog een afgekeurd doelpunt produceren en een kopbal van Rummenigge tegen de lat, mogen zij niet mopperen dat verdediger Merzekane verzuimt de eindstand op 3-1 te brengen.
De Algerijnen blijken in hun volgende wedstrijd niet tot een tweede stunt in staat. Er wordt verloren van het degelijke Oostenrijk, al zou een doelpunt voor de Algerijnen voor rust rechtvaardig zijn geweest.
“Wat kunnen die lui fantastisch voetballen.” Was getekend: aandachtig toeschouwer Franz Beckenbauer in de rust van Algerije’s derde wedstrijd tegen Chili (stand: 3-0; Louis zou ervoor tekenen!). Assad scoort al na 7 minuten en na een half uur passeert de Chileense verdediger Valenzuela, gehinderd door Assad, zijn eigen doelman Osben. Door Bensaoula wordt het 3-0. Chili herstelt zich in de tweede helft. De achterstand wordt tot 3-2 teruggebracht, maar de belangrijke punten blijven in handen van Algerije.
Dat Algerije vervolgens toch sneuvelt in de poulefase door het Bedrog van Gijon (het verbond tussen West-Duitsland en Oostenrijk) mag als bekend worden verondersteld. Een zwarte bladzijde in de WK-geschiedenis. Maar de spelers van het Algerije van 1982 zullen voor altijd levende legendes zijn.

Moet ik u echt vermoeien met een verhandeling over de kansen van Honduras en op u een analyse loslaten van een ploeg wiens grootste ster bij Stoke City speelt?
Liever neem ik u mee terug naar de zomer van 1982. De zomer waarin 11 Hondurezen hun land voorgoed op de wereldkaart zetten. Waar aartsvijand en buurland El Salvador door een 10-1 nederlaag tegen Hongarije zichzelf voor schut zet, speelt Honduras een fantastisch WK in Spanje.
Een zwaardere openingswedstrijd is niet denkbaar: in Valencia tegen gastland Spanje waar de verwachtingen torenhoog zijn. Het arme Honduras zou in wedstrijd 1 als kanonnenvoer gaan dienen. Het liep anders. De spelers uit Midden-Amerika vangen de eerste stormlopen van Spaanse kant bekwaam op en plotseling wordt het stil in Valencia. Honduras neemt de leiding. Zelaya maakt het doelpunt, dat Spanje in rouw dompelt.
Het vervolg laat zich raden. Nerveus en ongecontroleerd aanvallende Spanjaarden en een steeds solider wordende defensie van Honduras, waarin libero Costly uitblinkt. Ook Gilberto Yearwood, een bij het Spaanse Alicante spelende middenvelder, doet voortreffelijke dingen met de bal, evenals spelverdeler Madariaga, die de onstuimige spits Betancourt gemakkelijk weet te vinden.
Spanje ziet geen kans een goed lopende combinatie op te bouwen en probeert daarom een strafschop te forceren. Die opzet lukt in de 20e minuut van de tweede helft. Scheidsrechter Itthuralde ziet in de duikeling van Saura over de benen van Villegas een overtreding van de Honduras-speler en wijst naar de stip. Lopez Ufarte voltrekt het vonnis, waardoor Spanje een nederlaag bespaard blijft.
Ook in de tweede wedstrijd blijft Honduras zich in de kijker spelen. Het team van bondscoach Herrera boekt zijn tweede gelijkspel, nu ten koste van Noord-Ierland, dat over deze uitslag heel wat minder te spreken is dan over hun eerdere 0-0 tegen Joegoslavië. Nadat Armstrong, de beste man bij de Noordieren, doelman Arzu met veel moeite tot overgave heeft gedwongen, wordt hij van een tweede treffer afgehouden door de paal. Het Middenamerikaanse team put daaruit moed en slaat in de tweede helft toe. Eerst redt doelman Pat Jennings prachtig bij een kopbal van de gevaarlijke Betancourt, maar tegen de vlak daaropvolgende kopbal van invaller Laing staat hij machteloos. Wat de Noordieren het laatste half uur ook proberen, Honduras met Gilberto Yearwood, Madariaga en Figueroa als sterke middenvelders, geeft geen krimp.
Toch eindigt het toernooi voor het moedige Honduras in de poulefase, op dramatische wijze. Doelman Arzu ligt huilend op het gras nadat hij twee minuten vóór het einde van de wedstrijd door een strafschop is verslagen. Petrovic voert het vonnis namens Joegoslavië uit. Het is de verdienste van invaller Sestic, dat hij op de valreep twee man in de luren legt, het strafschopgebied binnendringt en over het gestrekte been van Villegas zeilt. Joegoslavië, dat bij een gelijkspel meteen naar huis had gekund (maar later toch sneuvelt door de winst van Noord-Ierland op Spanje), kan zijn geluk niet op. Honduras verdient echter alle applaus, want het team heeft zich ook nu weer magnifiek geweerd. Doelman Pantelic moet zelfs twee prachtige reddingen verrichten om Gilberto Yearwood, die in de slotfase uit het veld wordt gestuurd, te stuiten.
Kan de huidige lichting in de voetsporen treden van de groep van 1982? Als Costly, Zelaya, Yearwood en Betancourt als inspiratie dienen, is niets onmogelijk.

Wie 2 jaar geleden de verwachtingen had mogen uitspreken over de Mexicaanse prestaties op het WK 2014, zou ongetwijfeld hebben geroepen dat de Mexicanen wel eens de verrassing van het toernooi zouden kunnen worden en zomaar heel ver zouden kunnen reiken. Maar het is geen zomer 2012 meer, het is (bijna) zomer 2014.
Vier jaar geleden, op het vorige WK, kondigde zich al een nieuwe bloeiperiode voor de Mexicanen aan. Onder leiding van het nieuwe supertalent Javier Hernandez (toen net getransfereerd naar Manchester United) overleefde men met gemak een toch loodzware poule met Frankrijk, Uruguay en thuisland Zuid-Afrika (onder meer door een volkomen verdiende 2-0 zege op Frankrijk). Uitschakeling volgde in de achtste finales door het Argentinië van Messi en Tevez, maar de opgang was ingezet.
In Londen werd in 2012 die opgang bekroond. Mexico werd Olympisch voetbalkampioen door in de finale Brazilië te verslaan. Een tot op het bot gemotiveerd Brazilië, want de Zuid-Amerikaanse voetbalgrootmacht pakte nog nooit de Olympische titel en deze generatie moest dat nu eindelijk maar eens gaan doen. Nee, dus.
Maar het is nu dus 2014 en Mexico is weer vele tredes naar beneden gekelderd op de voetballadder. Met de grootst mogelijke moeite wist men zich überhaupt te plaatsen voor dit WK. In misschien wel de minst sterke kwalificatiezone (Noord- en Midden-Amerika) eindigde Mexico slechts als vierde (achter Costa Rica, de Verenigde Staten en Honduras). Via een play-off tegen Nieuw-Zeeland werd alsnog Brazilië bereikt.
Javier Hernandez speelt nauwelijks meer bij ManUnited, een andere begenadigde speler, Carlos Vela (ex-Arsenal), heeft niet eens zin meer om voor het Mexicaanse elftal te spelen en richt zich lekker op zijn club Real Sociedad en het voormalige supertalent van Barcelona Giovanni dos Santos, is inmiddels al weer jaren bezig aan een rondreis langs Europese middenmoters. De teloorgang is verklaard.
Wie zijn Toto nog moet invullen en vertrouwt op statistieken, doet er echter toch verstandig aan om Mexico in de achtste finales te plaatsen. Op de laatste 4 WK-toernooien werden de Azteken steevast uitgeschakeld in de ronde van de laatste 16.