Ooit was Nigeria een Afrikaanse grootmacht die aanschurkte tegen de wereldtop. De jaren negentig zijn iconisch in de Nigeriaanse voetbalgeschiedenis.
Op het WK van 1994 in Amerika had Nigeria een kwartfinaleplaats voor het grijpen. Na in de poulefase te hebben geïmponeerd met overtuigende zeges op Bulgarije (3-0) en Griekenland (2-0) en slechts nipt (2-1) te verliezen van Argentinië, wacht in de achtste finales Italië. Nigeria overtuigt opnieuw en komt met 1-0 voor; Italië is rijp om vernederd te worden. De Nederlandse slavendrijver Clemens Westerhof (bondscoach der Nigerianen) begaat dan echter een enorme tactische blunder. In plaats van lekker aanvallend te blijven voetballen en op zoek te gaan naar meer goals, kiest hij ervoor om massaal de 1-0 voorsprong te gaan verdedigen. Italië mag de bal hebben en komt langzaam maar zeker wat beter in de wedstrijd te zitten. In de 76e minuut lijkt de beslissing alsnog te vallen: Gianfranco Zola wordt met een rode kaart van het veld gestuurd. Westerhof doet echter niets. Hij kan Italië wegcounteren, maar houdt 10 man in de zestien. Het onheil is inderdaad afgeroepen: Roberto Baggio prikt de bal er in de 89e minuut in en zorgt voor een verlenging. In die verlenging is Nigeria (nog steeds met een man meer!) mentaal gebroken en diezelfde Roberto Baggio beslist via de strafschopstip deze achtste finale. Zo eindigt de WK-editie van 1994 voor de lichting Jay-Jay Okocha, Finidi George, Sunday Oliseh, Daniel Amokachi en Rashidi Yekini. Niemand zal ooit weten tot hoever Nigeria hier had kunnen reiken.
De bloeiperiode zet zich door in 1996. Nigeria pakt Olympisch voetbalgoud met als absolute sterspeler ex-Ajacied Nwankwo Kanu.
Ook op het WK van 1998 in Frankrijk blijven de Nigerianen volwassen meeblazen met de wereldtop. In hun openingswedstrijd wordt Spanje spectaculair weggezet met 3-2, onder meer door een gigantische afstandsdreun van Sunday Oliseh. Ook nu worden de achtste finales bereikt. Die wedstrijd in de tweede ronde zal later het einde van een tijdperk blijken te zijn. Nigeria wordt weggespeeld door Denemarken: 5-1.
Sinds die tijd zijn de Nigerianen weer afgegleden naar de brede middenmoot van het mondiale voetbal. In februari vorig jaar weet men nog beslag te leggen op de Afrika Cup, maar dat zegt meer over de staat van het Afrikaanse voetbal dan over de kwaliteit van Nigeria. Afrika zou ooit de nieuwe wereldkampioen gaan leveren, zo werd gezegd, maar dan denk ik toch dat ze een planeet voor zichzelf moeten gaan beginnen.

Ghana vind ik altijd een bijzonder interessant elftal. Op de diverse jeugd-WK’s (Onder-17, Onder-19, Onder-20) zijn de Ghanezen met grote regelmaat tot in de eindfase actief. De bondscoaches van het A-team schromen vervolgens niet om zo’n nieuwe lichting toptalenten vroeg bij de hoofdmacht te betrekken.
Ook nu weer barst de Ghanese selectie van de jeugdige spelers. Interessant om te zien of en hoe die ontluiken. Gevoegd bij granieten, ervaren middenvelders als Michael Essien, Sulley Muntari, Kevin-Prince Boateng en Kwadwo Asamoah is een herhaling van de jongste Ghanese WK-prestaties (achtste finales in 2006 en kwartfinales in 2010) geenszins ondenkbaar.