Het is alweer heel wat jaartjes geleden, maar ooit is Toto Arie toch echt ‘head first’ van een kameel afgestapt….. Hij weet dus als geen ander hoe woestijnstof smaakt. En ik kan je vertellen: dat bestel je niet van harte. Toch zal Toto Arie hier vanavond voor een 2e keer in het woestijnstof moeten happen.
Zoals bekend, is Toto Arie als voetbalromanticus heel erg van de voetbalfeitjes en weetjes, hij kent zijn klassiekers en is een geducht deelnemer aan landelijke voetbalkwissen. Zo werd hij bijvoorbeeld ooit, samen met zoon Thijs en broer Marco, tijdens het Open Fries Kampioenschap Voetbalfreaks slechts geklopt door een team van voetbaljournalisten onder leiding van ESPN coryfee Mark van Rijswijk.
Dus het moet in een vlaag van absolute geestvernauwing of verstandsverbijstering zijn geweest dat Toto Arie gisteren Enner Valencia een unieke WK prestatie heeft toegedicht, nadat hij maar liefst 5 doelpunten op rij voor zijn land tijdens een WK had gescoord. Onmiddelijk na publicatie van het artikel hing Arno Vermeulen, alias de Witte Dominee en vriend van de show, al aan de lijn. Natuurlijk had hij niets opgemerkt over de bijzondere prestatie van Valencia, zo bijzonder was die prestatie nou toch ook weer niet?
En inderdaad, beste toto vrienden en vriendinnen, Arno had voor één keer gelijk.
Vermoedelijk speelt het alcoholverbod Toto Arie parten, want hij zag gisteren gewoon de 3 zo makkelijk voor de hand liggende spelers over het hoofd die maar liefst 6x op rij scoorden voor hun land op een WK.
Om te beginnen is daar de ‘one-day-fly’ Oleg Salenko, de Rus die op het WK 1994 maar liefst 5x scoorde in 1 wedstrijd tegen Kameroen. Dat is dan wel weer een record. Echt waar deze keer. Omdat Oleg ook in de wedstrijd daarvóór tegen Zweden het enige Russische doelpunt verzorgde, scoorde hij dus 6x op rij voor volk en vaderland. Verdiende hij er zomaar ook nog even de Gouden Schoen als topscorer van het toernooi mee. Maar zoals gezegd, nooit meer wat van gehoord verder.
Terug in de tijd van de zwart-wit tv was het de Parel van Mozambique die op het WK 1966 6x op rij scoorde: 2x in de poulefase tegen Brazilie en vervolgens 4x in de kwartfinale tegen Noord-Korea (ja, jongens en meisjes, die mochten toen nog gewoon meedoen van de opa van Kim). Overigens een van de meest legendarische voetbalwedstrijden ooit op een WK eindronde. De volslagen onbekende Koreanen stonden na 25 minuten met 0-3 voor om vervolgens alsnog met 5-3 van Eusebio (en de rest van Portugal) te verliezen.
Over legendarische WK wedstrijden gesproken: het sextet van Paolo Rossi in 1982 begint met een onwaarschijnlijke hattrick in de kwartfinale tegen Brazilie. Als je de kans krijgt, probeer die wedstrijd eens terug te kijken. Daarna is het 2x raak in de halve finale tegen de Polen en scoort Rossi de openingsgoal in de gewonnen WK finale tegen West-Duitsland. Een legende is geboren.
Ik schaam mij diep. Mea culpa. Weg met dat alcoholverbod!

En dan is het nu tijd voor een hele dikke middelvinger naar de FIFA. Ik had me stellig voorgenomen me verre te houden van politiek en discussies over wel of geen toernooi in Qatar, al heb ik daar wel degelijk een duidelijke mening over. Maar nu moet het dan toch maar even. Een gele kaart voor het dragen van een aanvoerdersband met een boodschap….. Dus om te beginnen: kom maar op met die gele kaart!

Hoe diep kun je zinken? De grootheidswaanzin hebben om Rusland en Oekraïne op te roepen tot een wapenstilstand vanwege jouw toernooitje, met droge ogen verkondigen dat er 3 doden zijn te betreuren bij de jarenlange bouw van voetbalstadions, een speech van meer dan een uur afsteken en daarbij alle mensen met een mening over Qatar, mensenrechten en dit toernooi wegzetten als racisten…… en zo kan ik nog wel een heel artikel doorgaan. Vanaf nu gaat onze vriend Gianni door het leven als Infantilo.
En voor ik verder verkeerde dingen ga zeggen, stop ik er mee. Slecht voor mijn gezondheid, deze Infantilo.
Maar waarom pikt iedereen dit allemaal? Waarom wordt er door de grote voetballanden gewoon maar ‘ja’ geknikt als Infantilo en zijn bende zich met zo’n idioot besluit bij de emir en zijn familie blijven inlikken? Wat zou de FIFA gedaan hebben als alle betrokken landen gewoon collectief hadden gezegd: ‘Dan spelen we niet meer’. Nou, Infantilo? Wat had je dan gedaan? Had je dan al die landen maar naar huis gestuurd en een WK finale Tunesie-Qatar geaccepteerd?
Jammer, we zullen het nooit weten. Een gemiste kans, heren voetbalbestuurders, had u gewoon verenigd en een vuist gemaakt. Nu moet de FIFA het doen met een middelvinger van Toto Arie……

Nee, Gianni, de middelvinger!

Over tot de orde van de dag. Er werd namelijk ook gewoon gevoetbald.
Alle voetbalshows en analistentafels zien zich plotseling geconfronteerd worden met een enorm en onvoorzien probleem. Eindelijk wordt er op een fatsoenlijke wijze extra tijd bijgeteld. Niet langer gaat routinematig het bord met 3 of 4 minuten omhoog, nee, we tellen de werkelijk gemiste tijd op en laten die lekker uitspelen. Dus komen alle na- en voorbeschouwingen plotseling in de knel. De paniek en de stress spatte uit de ogen van Rivka op het Veld (bij ons thuis bekend onder de koosnaam de Russische heks) aan de NOS analistentafel, na de wedstrijd Engeland-Iran. Door liefst 27 minuten extra tijd (zeg maar een verlenginkje er aan vastgeknoopt) zat haar moment of fame er plotseling al op en werd er niet meer nabeschouwd. Sterker nog, zelfs de start van het hoofdgerecht, de voorbeschouwing van Oranje, kwam in de knel. Dit gaat op de Hilversumse burelen een kort nachtje worden, want hoe nu verder met alle nauwgezet geplande programma’s en al dan niet deskundige tafelgasten?
Maar even serieus, helemaal prima natuurlijk die reëlere extra tijd, al zal daar ergens in Dordrecht momenteel heel anders over worden gedacht, maar daarover later meer.

Over Engeland-Iran gesproken, vraag 332 lijkt me op dag 2 van het toernooi al wel beantwoord. Maar laten we morgenochtend nog even afwachten en vooruit, ook Nederland-Qatar.
Iets anders werd vanavond ook duidelijk: de finale gaat niet worden gefloten door Abdulrahman Al-Jassim. Hallelujah, wat een dwarsfluiter. En maar praten, en maar praten. Deze man verdient een eigen talkshow, als ie die al niet heeft.

Vanavond weer eens gezien hoe je een volkslied dient uit te voeren. Het door spelers en publiek van Cymru met vuur en passie uitgeschreeuwde ‘Hen Wlad Fy Nhadou’ roep ik bij deze nu reeds uit tot het volkslied van het toernooi. Al kunnen de Portugezen donderdag ook nog een poging wagen. Scheelt natuurlijk wel dat helaas, helaas het Fratelli d’Italia schittert door afwezigheid.
Maar wat een heerlijke fans van Wales. Die mensen gun je toch een kroegentocht door de stad of in elk geval een biertje op de tribune. Hallo, Infantilo, smaakt de champagne?

Dan komen we nu bij waar het leven werkelijk om draait, de toto vragen en antwoorden.
Er heeft vanavond een ongeplande, maar aanzienlijke verbouwing plaatsgevonden in een Dordtse woonkamer. Daar zaten vader en zoon handenwrijvend met hun formulier op schoot met allebei de volle buit van 17 punten. Onafhankelijk van elkaar ingevuld, onwaarschijnlijk, maar waar. Daar waar wij ons gisteren druk maakten over een afgekeurd doelpunt in minuut 3 (overigens met afgrijzen begroet in diezelfde huiskamer), valt dat volledig in het niet bij de ramp die zich daar vanavond heeft voltrokken. Als Davy Klaasen in minuut 99 (in de extra tijd van de extra tijd) alsnog de 0-2 binnenschiet, juicht heel het land, met uitzondering van die ene woonkamer. Weg illusies, weg wedstrijdprijs, een drama voltrekt zich in een paar seconden. De beelden van de woonkamer na afloop zal ik jullie besparen, maar ik verzeker u dat er in die woonkamer de komende weken geen voetbal meer kan worden gekeken. Davy Klaassen, ze weten waar je woont.

Daarentegen voltrok zich het tegenovergestelde in een Groninger studentenwoning. Daar vandaan is inmiddels een fraaie bloemenruiker onderweg naar Huize Klaassen.

De rangen en standen van vandaag:

7. 3-0
8. 6-2

9. 0-0
10. 0-2
11. Sadio Mané speelde niet en scoorde dus ook niet
12. 3, 5 en 6
13. Memphis Depay
14. 7

15. 1-0
16. 1-1

Zoals gezegd voltrok zich een totodrama rondom de wedstrijdprijs. Een vrij unieke prijs, want zelden komt het voor dat iemand de volle 17 punten scoort bij een wedstrijd. Er waren een redelijk aantal spelers met slechts 1 fout antwoord en dus met veel punten, maar de wedstrijdprijs gaat dik verdiend met de volle 17 punten naar Groningen en wel naar Thijs Buma. Gefeliciteerd, jongen, op naar de Grote Markt zou ik zeggen.

Morgen Messi, Eriksen, Lewandowski en Mbappé. Zin in.
Slaap lekker, sweet orange dreams.

In elke editie van Toto Arie komen ze voor: van die momenten waarop je in 2x met je ogen knipperen van euforie in wanhoop belandt. Of andersom natuurlijk. Vandaag noteren we een absoluut record sinds de start in 1988.
Vol goede moed begin je aan het invullen van je totoformulier. Je hebt er weer zin in. Je bent vergeten wat een kwelling het 2 jaar geleden was. De openingswedstrijd, de eerste 50 euro. Weet je wat? Doe eens gek. Binnen 5 minuten staat dat eerste doelpunt op het scorebord.
Niet slim, in een openingswedstrijd wordt nooit snel gescoord, eerste wedstrijd, spanning, afwachten, aftasten, tactisch steekspel.
En dan valt ie in minuut 3!!!! In 2 huishoudens heeft vanavond de kroonluchter het zwaar te verduren gehad. En dan is daar voor de 1e keer de VAR, of in elk geval een van de VARS, er zijn er geloof ik 4 per wedstrijd, wat een stumpers. Ik kijk toch ook in m’n eentje voetbal?
En dan gaat het feest niet door. De kroonluchter heeft het, naar ik heb gehoord, gehouden, wat er wel is gesneuveld daarna vertelt het verhaal niet, maar we mogen in elk geval spreken van een bijzondere totostart.

En dan die Enner Valencia. Die vestigt vanavond gewoon een WK-record. Jammer dat dat de Witte Dominee, ook wel bekend onder zijn pseudoniem Arno Vermeulen, weer eens volledig ontgaat. En het is nogal een prestatie.
Op het laatste WK van Ecuador in 2014 scoorde Ecuador 3 doelpunten, eentje tegen de Zwitsers en twee tegen Honduras. En laat nou precies Enner Valencia alle 3 die doelpunten hebben gescoord. En als ie in de laatste poulewedstrijd tegen Frnakrijk geen rood had gekregen, had ie er misschien daar ook nog wel eentje geprikt.
En wat doet Enner Valencia vanavond? Die wordt gewoon de allereerste speler in de WK historie die 5 WK-doelpunten achter elkaar scoort voor zijn land. Dan ben je een grote meneer, hoor.

Over die kale van de FIFA en de emir en z’n 8 mm familie voetbalfilmpjes gaan we het vandaag niet hebben. Ook niet over Morgan Freeman (wat heeft die in vredesnaam met een WK voetbal te maken????) of over die Quatareese Gollum…..
Wat hebben die voetballers uit Qatar de afgelopen maanden op dat trainingskamp gedaan? Wat is de Quatareese variant op klaverjassen? Camel Run? En een keeperstrainer hadden ze blijkbaar niet mee op kamp. Wat een Piet Paniek, heerlijk.
Ik zeg: Luuk de Jong straks in de spits, alle ballen hoog voor, dan pakt Luuk die gouden schoen.
Nee, serieus, op de zatermiddag zie ik langs de lijn bij ONS Sneek beter voetbal voorbijkomen. Zaterdag 1e klasse, he…..

Maar het is tijd om jullie uit je lijden te verlossen, want die eerste 50 euro brandt in mijn handen….

De eerste 6 antwoorden:

1. 0-2
2. 0-2
3. Ecuador
4. rugnummer 13
5. 6 gele kaarten
6. geen minuut 3 dus, maar minuut 16 (13 t/m 19 is dus correct)

Dat levert heel veel deelnemers met 0, 1, 2 of 3 punten op. Maar daar win je geen wedstrijdprijs mee natuurlijk. Die win je wel met 11 punten (maar vaak ook niet).
Die prijs is meer dan verdiend: als je eindstand, rugnummer doelpuntenmaker en de juiste minuut correct voorspelt, heb je recht op die eerste 50 euro. En zeker als je je formulier ruim 2 weken geleden als eerste inlevert, en je dus (zonder kennis van WK rugnummers) hebt uitgezocht dat Enner Valencia altijd met nummer 13 speelt.
Annelies van Turenhout (ja, die van Oom null-null Frits), hij komt je toe. Gefeliciteerd!!

Zoals aangekondigd, doe ik slechts op 3 momenten uitspraken over een tussenstand tijdens het toernooi, maar ik kan wel mededelen dat een van de koplopers van gisteren ook vandaag zeer goede zaken doet. De eerste demarrage is een feit. Ik zeg ‘chasse patat’.

De dag van morgen dan. De dag van de Tower van De Jouer. Het zal toch wat wezen. Vorig jaar nog reservekeeper aan de (weliswaar legendarische) Krommedijk in Dordrecht, nu voor het oog van de hele wereld onder de lat op een WK. Wie een jaar eerder tijdens de wedstrijd NAC-Vitesse had beweerd dat hier op het veld 2 WK deelnemers tegenover elkaar stonden, was waarschijnlijk in een strakke jas afgevoerd naar de PAAZ afdeling van het lokale Beatrix ziekenhuis. Andries keepte daar zijn eerste en enige wedstrijd voor NAC en wie stond er ruim 100 meter verder onder de lat bij de Arnhemmers? Juist, Remco Pasveer….. Als je die avond je geld gezet had op WK deelname van deze 2 keepers, had je nu, zonder strakke jas, in Qatar gezeten. En niet als eenmalige voetbalsupporter, maar als sjeik met miljoenen op je bankboekje.
Nu moet je het doen met Toto Arie, ook niet gek natuurlijk.

Veel kijkplezier morgen. Fryslan Boppe.

Khalid Salman. Sinds kort kent iedereen zijn naam. Nou ja, misschien niet zijn naam, maar wel zijn uitspraken. Salman zei in de Duitse documentaire ‘Geheimsache Katar’ dat homoseksuelen ‘een defect in hun hersenen hebben’. Daardoor zal hij altijd te boek blijven staan als ‘de WK-ambassadeur’ die het ware gezicht van Qatar liet zien. Case closed.
Het idee om Salman naar voren te schuiven leek nog wel zo goed. Hij was namelijk een van de sterren van het Qatarese voetbalteam dat in 1981 de WK-finale speelde. Je leest het goed: Qatar, het land zonder voetbaltraditie, hoorde begin jaren tachtig tot de top van de wereld. Bij de beloften dan.

Dolle vreugde na het bereiken van de finale

Evaristo, verlosser van Barcelona en Qatar
Het Arabische voetbalsprookje vond plaats in Australië, met dank aan een Braziliaan: Evaristo de Macedo. Een levende legende, al zal zijn naam misschien niet direct een belletje doen rinkelen.
Evaristo was de verlosser van Barcelona toen Johan Cruijff nog als 10-jarig ‘Jopie’ langs het trainingsveld van Ajax ballen terugschoot. Hij was de spits van FC Barcelona, die de suprematie van Real Madrid in de jaren vijftig doorbrak. Dat we Evaristo niet in een adem noemen met Pelé, Vava of Garrincha komt misschien wel doordat hij nooit een WK speelde.
En dat terwijl hij in aanloop naar het wereldkampioenschap van 1958 in Zweden nog vijf doelpunten in een duel met Colombia maakte, nog altijd ongeëvenaard in het shirt van Brazilië. Op de tribune zat die dag Josep Samitier, destijds technisch directeur van Barcelona. Hij duwde Evaristo meteen een contract onder de neus.

Evaristo ging naar Catalonië, onder voorwaarde dat hij met Brazilië naar Zweden zou mogen voor het WK. Die mondelinge afspraak bleek echter niets waard toen Spanje zich niet wist te plaatsen en Barcelona tijdens het WK moest aantreden in het Spaanse bekertoernooi.
De spits schikte zich en zag op afstand hoe Brazilië met de 17-jarige uitblinker Pelé voor het eerst wereldkampioen werd. Evaristo werd nooit meer opgeroepen.
In Catalonië groeide hij uit tot levende legende, onder meer dankzij de eerste hattrick van een Barcelona-speler tegen het oppermachtige Real. Zijn goals hielpen de club aan twee landstitels, een nationale beker en twee eindzeges in het toernooi om de Jaarbeursstedenbeker, de voorloper van de UEFA Cup. Maar Evaristo zal vooral herinnerd worden aan zijn snoekduik in 1960 tegen Real Madrid in de eerste ronde van de Europa Cup I. Dankzij die treffer proefde Real voor het eerst de zure smaak van uitschakeling, na de eerste vijf edities van het belangrijkste Europese bekertoernooi gewonnen te hebben. Het werd hem snel vergeven, want twee jaar later maakte Evaristo de ook toen al gevoelige overstap naar Real Madrid, de club van generaal Franco.

Houden jullie niet van voetbal?
Die Evaristo ging in 1980 aan de slag in Doha, met in zijn kielzog zeven Braziliaanse jeugdcoaches. Wat hij aantrof aan de Perzische Golf leek op geen manier op het Qatar van nu. Van glanzende wolkenkrabbers was nog geen sprake, van luxe trainingscomplexen met felgroene grasmatten evenmin. Voetbal werd gespeeld op het strand en op zanderige velden, met af en toe een dorre grasspriet. Maar dat was niet het probleem: “Waarom schieten jullie die bal steeds de lucht in?”, vroeg Evaristo. “Houden jullie niet van voetbal?”

Het succes kwam snel. In 1981 mocht Qatar zich met zijn Braziliaanse coach opmaken voor zijn eerste WK in de nog prille voetbalhistorie. Het jeugd-WK, de voorloper van het WK onder 20, om precies te zijn. Evaristo leerde zijn spelers over de grond te spelen en met combinaties de weg naar het doel te zoeken. En hij leerde ze de buitenspelval, zoals het Nederlands elftal dat in 1974 aan de wereld had voorgeschoteld. In aanloop naar het WK in Australië nam hij zijn ploeg mee naar Brazilië, om een maand lang te trainen en liefst tien oefenwedstrijden te spelen. Dat wierp zijn vruchten af.

In de eerste groepswedstrijd in Brisbane tegen het sterke Polen wist Qatar al te stunten met een 1-0 zege. Een remise tegen de Verenigde Staten (1-1) bleek voldoende voor de kwartfinales, ondanks de 2-0 nederlaag tegen het Uruguay van Enzo Francescoli.

Het bleek pas het begin. In de kwartfinales wachtte namelijk Brazilië, het vaderland van bondscoach Evaristo. Het werd de wedstrijd van Khalid Salman. Het juichen van Salman, ongebreideld gepassioneerd als Marco Tardelli in de WK-finale van 1982, was misschien nog fraaier dan zijn loepzuivere hattrick tegen de Brazilianen.

En daarmee was het sprookje nog niet voorbij, want in de halve finales moest ook Engeland eraan geloven. Dit keer was de hoofdrol niet voor Salman – hij schoot zelfs een strafschop tegen de paal – maar voor zijn aanvalsmaatje Badr Bilal.

Pure schoonheid
Bilal hing al een tijdje in de lucht toen de voorzet eindelijk bij hem kwam. Geen seconde had hij getwijfeld over wat hij zou doen. Duizenden keren had hij dat al gedaan op de stranden van zijn thuisland, dus nu ook. De omhaal is pure schoonheid, stijlvol uitgevoerd, zoals Marco van Basten later in De Meer.
De Engelsen laten kans na kans liggen, totdat Mike Small (later nog actief voor Go Ahead Eagles en NAC) het nog even spannend maakt. Het is te laat: Qatar wint met 2-1 en schrijft geschiedenis door als eerste Aziatische ploeg de finale van een WK voetbal te halen.

Badr Bilal (links) en Khalid Salman aan de vooravond van de halve finale tegen Engeland

Na de sensationele uitschakeling van de favorieten Brazilie en Engeland wil iedereen wat van de Qatari. Cameraploegen rukken uit naar de training, waar de besnorde bondscoach zijn spelers om grote oranje wegpionnen laat dribbelen.
Aanvaller Badr Bilal, al goed voor twee doelpunten in de groepsfase, blijkt zelfs een aardig woordje Engels te spreken. Leven als een prof in Europa is toch vast de droom van alle Qatari? “Niemand droomt daarvan”, helpt Bilal de verslaggever uit de droom. “We houden ervan om te voetballen, maar niemand in Qatar leeft voor voetbal.”

De comfortabele omstandigheden voor een ingezetene van Qatar zijn vermoedelijk de reden dat de belofte van 1981 nooit helemaal is ingelost. In 1984 reist de ploeg wel voor het eerst af naar de Olympische Spelen. In Los Angeles begint de ploeg van Evaristo met een verdienstelijke 2-2 tegen de latere winnaar, het Frankrijk van Michel Platini, maar daar blijft het bij.
Ook het WK in Mexico blijft buiten bereik. Voor Qatar dan, want Evaristo – die ook nog even bondscoach van Brazilië was – is er wel, als bondscoach van Irak.

Terug naar Camp Nou
In 1992 keert hij nog één keer terug naar Qatar om het land te leiden op de Olympische Spelen. Niet zonder reden, want die Spelen worden georganiseerd in de stad waar hij als speler zijn grootste successen vierde, in Barcelona.
Maar om Camp Nou te halen moet hij eerst de poulefase overleven. Dat lukt, ondanks een 2-0 nederlaag tegen de latere kampioen Spanje met onder meer Luis Enrique en Pep Guardiola in de gelederen.
Evaristo geniet van elke minuut, maar kan de bal vanaf de bank niet met een snoekduik in het doel koppen. Het avontuur eindigt tegen Polen, de ploeg waartegen het elf jaar eerder in Brisbane allemaal begon.

Evaristo vandaag de dag

Kopje onder
Zo blijft het bereiken van de finale van het jeugd-WK van 1981 tot de Aziatische titel van 2019 het hoogtepunt in de Qatarese voetbalgeschiedenis. Een finale die trouwens met 4-0 verloren ging tegen West-Duitsland.
Nog voor de bal een keer gerold had in de Sydney Cricket Ground was Qatar al kansloos. Een stortvloed aan regen had het veld namelijk veranderd in een modderpoel. Geen Qatari had ooit in die omstandigheden gevoetbald. “Deze finale had nooit gespeeld mogen worden”, zou Evaristo na de wedstrijd zeggen.
Uiteindelijk ging Qatar dus toch kopje onder. Net als uitblinker Salman in zijn interview met de Duitse journalist vele jaren later.