Als trotse aanvoerder leidt Franco Baresi op 17 juli 1994 de Squadra Azurri de Rose Bowl Arena in Pasadena in voor de finale van het WK tegen Brazilie.
Wie daar ruim 3 weken daarvoor zijn geld op zou hebben gezet, zou nu een fortuin hebben verdiend. Op 23 juni, in de 2^e groepswedstrijd tegen Noorwegen, slaat het noodlot voor Baresi en Italie toe: bij een sliding slaat zijn knie dubbel en krimpend van de pijn wordt de aanvoerder van het veld gedragen. De volgende dag wordt hij in Italie al geopereerd. De prognose: 4 weken rust en daarna een voorzichtig herstel, zodat hij met een maand of 3 weer wedstrijdfit zal zijn.
Maar daar heeft Baresi geen boodschap aan: hij maakt zelf wel uit hoe fit hij is. Vanaf dag 1 stort hij zich met een privetrainer in een waanzinnig revalidatieprogramma. De oude Baresi (hij ziet er uit als 50, maar is toch “pas” 34) had en heeft een doel voor ogen: wereldkampioen worden. In 1982 werd hij al eens wereldkampioen, maar als reserve speelde hij toen geen minuut. Nu wil hij die titel zelf verdienen en niemand houdt hem tegen.
Een paar dagen voor de finale staat hij ineens in het trainingskamp van de Italianen en meldt zich bij bondscoach Sacchi. Sacchi en Baresi, 2 handen op 1 buik. Samen maakten ze de grote successen van AC Milan mee (met o.a. van Basten, Rijkaard en Gullit). Baresi weet Sacchi te overtuigen. Hij zal starten in de WK finale en is, zoals vanouds, Il Capitano.

In de derde minuut houdt heel Italie zijn hart vast: met een bikkelharde tackle botst Baresi op het Braziliaanse rotsblok Mauro Silva. De Braziliaan blijft aangeslagen achter, Baresi wandelt weg of er niets is gebeurd. Hij is fit en klaar voor zijn mooiste wedstrijd!!
Het wordt een uitputtingsslag in de bloedhete Rose Bowl. Na 90 minuten is het nog steeds 0-0 en er wordt verlengd. Nog 3 minuten te spelen, strafschoppen lijken onontkoombaar. Maar dan slalomt de Braziliaanse invaller Viola langs 3, 4 uitgeputte Italiaanse verdedigers en legt de bal panklaar voor topschutter Romario, die de trekker mag overhalen. Brazilie juicht al, maar dan is daar uit het niets Baresi, die zich met ware doodsverachting in de baan van het schot werpt. Italie leeft nog!
Strafschoppen. Verdwaasd en helemaal leeg gespeeld staan de spelers van beide teams bij elkaar. Wie durft nu de verantwoording op zijn vermoeide schouders te nemen? Ook Baresi is helemaal kapot. Het is al een wonder dat hij hier is, een wonder dat hij aan de aftrap stond en een nog groter wonder dat hij 120 minuten als een godheid heeft gespeeld. Inderdaad, de wedstrijd van zijn leven.
Il Capitano kan nauwelijks nog op zijn benen staan, maar weet dat hij als eerste het goede voorbeeld moet geven. Hij zal de 1^e o zo belangrijke strafschop nemen.
De gang naar de stip is een lange. Het wordt Baresi haast zwart voor de ogen en hij wankelt op zijn benen. Dan klinkt het fluitje, een korte aanloop, keeper Taffarel gaat naar de linkerhoek en Baresi kiest voor de lege rechterhoek. Maar het zal de vermoeidheid zijn, die hem veel te ver achterover doet hellen en er voor zorgt dat de bal metershoog over gaat…..Baresi zakt in elkaar, zijn wereld vergaat. Taffarel helpt hem sportief overeind en Baresi strompelt terug naar de middencirkel. Italie is geknakt en een paar strafschoppen later is Brazilie wereldkampioen. De wedstrijd van zijn leven werd het (voetbal)drama van zijn leven. De beelden van een huilende Franco Baresi in de armen van zijn coach Arrigo Sacchi gaan de hele wereld over.