Engeland was uiteraard de torenhoge favoriet bij het WK van 1950 (althans, dat vonden ze zelf). De uitvinders van het voetbal zouden de Jules Rimet Cup wel even gaan ophalen in Brazilie. Hoe anders liep het. En het ergste was: Engeland werd niet uitgeschakeld door een van de andere “grootheden”, maar door het nietige Amerika, een dwerg op voetbalgebied, zeg maar een soort San Marino, dat zich uiterst verrassend had weten te kwalificeren. In de laatste poulewedstrijd verloren de Britten met 0-1 van de USA, waardoor Spanje doorging en Engeland naar huis mocht.
De uitslag was zo onwaarschijnlijk dat Britse kranten de volgende dag berichten van een 10-1 overwinning voor Engeland. Er zou ongetwijfeld een typefout zijn gemaakt in het betreffende telex bericht, iemand was een 1 vergeten voor de nul te typen.

Held van de dag? Joe Gaetjens, een bordenwasser/student uit New York van Haïtiaanse komaf, een absolute antiheld. Nooit meer werd na deze wedstrijd iets van hem vernomen op voetbalgebied, maar hij zorgde wel voor een van de allergrootste sensaties uit de WK geschiedenis.

Joe Gaetjens (rechts) heeft zojuist de bal langs de verbouwereerde goalie Bert Williams gekopt.

Maar held of niet, het liep slecht met Joe af. Hij keerde terug naar Haïti, waar roerige tijden onder het bewind van Papa Doc Chevalier aanbraken. Omdat de broers van Joe politiek actief waren tegen Duvalier, besloot Papa Doc de hele familie Gaetjens voor het gemak dan maar uit te moorden. En zo gebeurde het dus dat Joe Gaetjens in 1964 door 2 Tontons Macoutes (de doodseskaders van Duvalier) in een auto werd gesleurd en nooit meer werd terug gevonden. Twee jaar later werd Engeland alsnog wereldkampioen; o ironie!

Naast het nietige Amerika had er aan het WK 1950 trouwens nog een ander “San Marino” behoren mee te doen.
Het voetbalontwikkelingsland India had zich zeer verrassend voor het eerst gekwalificeerd voor het WK. Maar niet op Nikes, Adidassen of Puma’s, maar gewoon op blote voeten! Dat ging de Blatters van die tijd toch echt te ver. En dus kregen de Indiërs het voorschrift om op het eindtoernooi met schoenen aan te voetballen. Dat weigerden ze en dus trokken de trotse Indiërs zich (met opgeheven hoofd) terug. Het wachten op een WK optreden van India duurt tot de dag van vandaag. En kan nog wel even duren……