Het WK in Brazilië van 1950 is in de eindfase van het toernooi beland en iedereen is er zeker van: het thuisland wordt wereldkampioen. In 1950 is er niet één finalewedstrijd, maar spelen vier ploegen in een eindpoule één maal tegen elke tegenstander. Wie bovenaan eindigt is wereldkampioen. Brazilië heeft wedstrijden tegen Spanje en Zweden met overmacht gewonnen en heeft aan een gelijkspel tegen Uruguay genoeg. Buurland Uruguay won nipt van Zweden, maar speelde gelijk tegen Spanje. Het moet dus winnen van Brazilië.
Maar geen mens die daar op rekent. Naar schatting 200.000 toeschouwers zitten klaar in het speciaal voor het toernooi gebouwde Maracana-stadion in Rio, voor wat eigenlijk een finale is. Een Braziliaanse krant noemt Brazilië voor de wedstrijd op haar voorpagina al de wereldkampioen. De FIFA-president, de Fransman Jules Rimet, heeft al een toespraak in het Portugees voorbereid. Er zijn door de Braziliaanse bond al gesigneerde medailles gemaakt voor de Brazilianen, terwijl fans gretig T-shirts kopen met de opdruk: Brazilië kampioen.
Het gaat goed tot in de tweede helft. Nadat Brazilië op voorsprong is gekomen door Friaça, scoort Juan Alberto Schiaffino voor Uruguay. Geen probleem nog voor Brazilië, het wordt met deze tussenstand nog steeds wereldkampioen. Maar Maracana valt stil als de Uruguayaanse aanvaller Alcides Ghiggia de 1-2 binnenschiet, met nog maar 11 minuten te spelen. Het al vooraf bepaalde scenario, waaraan niemand ook maar een seconde twijfelde, moet de prullenbak in. Brazilië komt niet meer tot scoren.

Alcides Ghiggia heeft doelman Barbosa verrast met een schot in de korte hoek.

De verslagenheid onder de Brazilianen is groot en dat duurt voort tot de dag van vandaag. Veel Brazilianen kunnen het niet verkroppen dat ze verliezen van de lokale rivaal. Het land is in rouw. Diverse fans plegen zelfmoord door van de tribune af te springen. De Braziliaanse schrijver Nelson Rodrigues omschrijft de tragedie als “onze catastrofe, ons Hiroshima”. Brazilië speelt sindsdien ook niet meer in het witte tenue van de finale. Sindsdien gebruikt het land het gele shirt met groene strepen en blauwe broek. Door de Maracanazo, de klap van het Maracana, hebben vooral oudere Brazilianen een bloedhekel aan Uruguay.

Levenslang voor de Braziliaanse doelman.
Dat het een nationaal trauma wordt, is vooral rampzalig voor de Braziliaanse keeper van dienst, Moacir Barbosa. De doelman wordt tot zijn dood achtervolgd door de wedstrijd. Omdat hij de schuld krijgt voor het tweede tegendoelpunt, wordt hij de nationale pispaal. ‘Dit is de man die Brazilië aan het huilen maakte’, hoort hij twintig jaar nadien een moeder tegen haar zoon zeggen. Met haar vinger wijst ze naar Barbosa. ‘In Brazilië is de maximum straf 30 jaar, ik heb levenslang gekregen’, zou hij vlak voor zijn dood gezegd hebben. Als hij in 1963 als een soort van aandenken een van de oude doelpalen uit het Maracana kado krijgt, neemt hij hem mee naar huis en verbrandt hem in zijn achtertuin.
Gevraagd aan wie hij een eventuele wereldtitel in 2014 zou opdragen, weigert de huidige Braziliaanse doelman Julio Cesar elk commentaar, bang als hij is om de vloek van Barbosa over zichzelf en het team af te roepen.